“วิคเตอร์ มาแต่งตัวหล่อเดี๋ยวนี้เลยนะ ต้องแต่งตัวหล่อๆ ก่อน” ในมือข้างหนึ่งของมารินถือเสื้อ อีกมือหนึ่งถือกางเกง วิ่งตามพร้อมร้องเรียกน้องชายที่ใส่เพียงกางเกงในกับถุงเท้ากำลังวิ่งหนีพี่สาวไปรอบๆ ห้อง
“หนีๆ หนีมายิง” เด็กชายตัวน้อยวัยสองขวบหัวเราะเอิ๊กอ๊ากวิ่งหนีพี่สาวราวกับเป็นเรื่องสนุก
“วิคเตอร์ฟังพี่มาริน ตอนนี้พี่มารินยังเป็นนางฟ้าอยู่ อย่าให้พี่มารินต้องกลายร่างเป็นยักษ์นะ วิคเตอร์หยุดเดี๋ยวนี้” มารินหยุดวิ่งตาม ยืนจังก้าดักหน้าน้องชายไว้ สีหน้าดุดัน เช่นเดียวกับน้ำเสียงที่ดุขึงจริงจังไม่สนุกไปกับวิคเตอร์
“เบรคๆ ไม่ยักษ์นะ พี่มายิงไม่ยักษ์นะ หย่อ แต่งหย่อ” คราวนี้วิคเตอร์หยุดฝีเท้า รีบปะเหลาะพี่สาว ไม่ให้โกรธจนกลายร่างเป็นยักษ์ร้ายกาจ
“ทำไมต้องให้ร้ายอยู่เรื่อยเลย” มารินเท้าเอวหน้าถมึงทึง ในเวลานี้วิคเตอร์รู้สึกว่าตัวของพี่สาวกำลังขยายใหญ่เป็นยักษ์
“วิคเตอร์ดื้อทำพี่มารินกลายร่า
