ภัทรจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของพิมพิศา เขาไม่ได้โกรธกรุ่นหรือเคืองใด ๆ กลับกันเขายิ่งผุดยิ้มพอใจ
ก็เธอพูดเรื่องจริงนี่...เขาก็เป็นแบบนั้นตอนลิ้มรสหอมหวานจริง ๆ ลูกผู้ชายแบบภัทรจะปฏิเสธทำไมล่ะ
เสียงครางคำรามของเขาปลดปล่อยกระเส่าเมื่ออยู่กับเธอ แถมทำเธอช้ำไปหมดเพราะอดใจไม่ไหว ใคร่หาอยู่แบบนั้นอย่างติดใจ
ก็จริงนี่!
"ก็ถูกของเธอนะ...พิม"
พิมพิศาเพิ่งรู้สึกว่าตนเองทำพลาดไปหนักกว่าเดิม คนผู้นี้มีความละอายที่ไหน รอยยิ้มและแววตาของเขายียวนร้ายกาจ ใคร ๆ ก็ว่าภัทรเป็นสุภาพบุรุษผุดผ่อง อ่อนโยนใจดีมีเมตตา
แต่เท่าที่เธอเห็นและสัมผัสมา...มันใช่ที่ไหนกันเล่า
"แล้วใครจะรู้ล่ะ..." ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบาขณะอุ้มเธอ "ฉันอาจจะอยากกินเธอซ้ำอีกในตอนนี้ก็ได้"
"คุณภัทร!?" พิมพิศาตาโตแทบหายง่วงแต่คนร้ายกาจทำเพียงแค่นหัวเราะขบขัน
แต่มันก็แค่คำขู่ เขายังไม่อยากขึ้นชื่อว่าทรมานผู้หญิงจนตายคาเตียง แต่ถ้าเธอหายดีแล
