ภัทรรู้สึกเหมือนลำคอตัวเองตีบตันอย่างไรอย่างนั้น เจอคนตัวเล็กสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ไยดีหรือถือโทษทำเอาเขาแทบสะอึก
"พิม"
"คะ?" ทำตาใสแป๋วใส่เขาด้วยความสงสัย
"เธอกำลังประชดฉันเรื่องคืนนั้นหรือเปล่า" เขาเริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองทำอะไรผิดไปเสียอย่างนั้น แต่พิมพิศาทำเพียงส่ายหน้ายิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
"หนูเปล่านะคะ หนู โอ เค!" เธอพูดแบบชัดถ้อยชัดคำ เน้น ๆ คำว่า 'โอเค' จนเขาคิ้วขมวด
ภัทรหรี่ตามองอย่างมันเขี้ยว ไม่ประชดบ้าอะไร พลังงานแบบนี้ที่แผ่ออกมาจากใบหน้าใสซื่อบ่งบอกว่าเธอกำลังเอาคืน
"แน่เหรอ"
"แน่สิคะ เรื่องคืนนั้นหนูไม่ถือหรอกค่ะ" ไม่ถือก็บ้าแล้ว แต่พิมพิศาก็ทำมั่นพูดไปแบบนั้นให้คนฟังมันคิ้วกระตุกเล่น ๆ เห็นแล้วสาแก่ใจนัก
"ส่วนเรื่องเมื่อคืนนี้ต่อให้ไม่เป็นคุณภัทรก็อาจจะเป็นคนอื่นที่นอนกับหนูอยู่ดี"
"พิม!" ดวงตาสีนิลจ้องเธอนิ่งเมื่อหญิงสาวเอ่ยบอกมาแบบนั้น นี่เธอกำลังทำให้เขารู้
