"อ๊ะ!" ทันทีที่ร่างบางขยับตัวตื่น ความเจ็บปวดก็แล่นพล่านจากกลางกายสาวขึ้นมาทันที
พิมพิศานิ่วหน้าเลื่อนมือไปกอบกุมลูบหน้าท้องน้อยเบา ๆ ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมองภาพเบื้องหน้าก่อนจะพบว่านี่เป็นเวลาสายแล้ว แถมอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
"อย่าเพิ่งขยับมาก" เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยขึ้น
สายตาสีนิลของภัทรที่มองมาทำให้คิ้วเรียวของพิมพิศายิ่งขมวดชนกัน
"คุณ..."
เขาเดินเข้ามาใกล้ ภัทรใส่เสื้อยืดคอกว้างสีขาวแขนยาว ความพอดีตัวของเสื้อทำให้เห็นริ้วกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบ
เขาหย่อนตัวลงนั่งข้างเธอบนฟูกนุ่ม สายตาที่มองมาไม่ได้เย็นชาแต่ก็คาดเดาอารมณ์ไม่ได้
"เจ็บมากไหม"
พิมพิศาค่อย ๆ ขยับร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มหยัดตัวขึ้นนั่ง มือเรียวดึงผ้าห่มกระชับเข้าหาตัวด้วย สายตาหวานเสมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตาเขา
เธอพอจะจำได้ว่าอะไรเป็นอะไร...
"ไม่ค่ะ"
"โกหก"
"..."
ภัทรโน้มหน้าเข้ามาจดจ้องเธอ ใบหน้าหล่อเหลาห่างเพียงแค่ลมหายใจ
