จะทำให้เลิกดื้อ
1188 คำ
ชาเมลTalk
~ปิ๊นนนนนนนนนนน~
"ขึ้นรถ"
"..."
เขาอีกแล้วหรอ? หายไปตั้งหลายวัน วันนี้เป็นบ้าอะไรอีก คนก็เยอะมาบีบแตรทำไม?
ฉันทำเป็นไม่สนใจ ไม่รู้จักเขา
~ปิ๊นนนนนนนนนนน~
พอฉันไม่สนใจเขาก็บีบไม่หยุด จนคนมองเต็มไปหมด
"ขึ้นรถชาเมล"
ดูเหมือนตอนนี้คนเริ่มมองมาที่ฉันแล้ว
ไอ้บ้าเอ๊ย!! ฉันเปิดประตูขึ้นรถอย่างเสียอารมณ์
"จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ"
เขาขับรถได้สักพักก็เอ่ยถามฉัน
แล้วจะให้พูดอะไร เขาไหมอะที่ต้องพูดเขาเป็นคนเรียกฉันขึ้นมา
"แม่งเอ้ยน่าเบื่อฉิบหาย"
เขาพูดอย่างหงุดหงิดพร้อมตบพวงมาลัย เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ
"เธอชื่ออะไร"
"ชาเมล"
"ชื่อจริงดิ่วะ"
"บุญฑริกา"
"ก็พูดมาให้ครบเลยดิ จะให้ถามทีละอย่างรึไง ชื่อ นามสกุล เรียนเอกอะไร"
"จะรู้ไปทำไม"
เขาเป็นอะไร มาโมโหใส่ ไม่พออยากรู้ประวัติฉันอีก
"แม่งเอ๊ย"
พอไม่ได้ดั่งใจ ไม่ได้คำตอบที่ต้องการเขาก็หงุดหงิด ฉันเลือกที่จะไม่พูดต่อ
แล้วเขาหงุดหงิดเป็นคนเดียวรึไงวะ อยู่ๆมาเรียกขึ้นรถ พอไม่ขึ้นก็บีบแตรใส่ โคตรเอาแต่ใจเลย
"แม่ฉันจะคุยกับเธอ" เขาโยนโทรศัพท์ให้ฉัน
(อยู่กับน้องรึยัง)
"ค่ะ ชาเมลพูดค่ะ" ฉันตอบป้ากอแก้ว
(ชาเมลลูกเป็นไง เปิดเรียนวันแรก)
"ก็ดีค่ะ ยังไม่ได้เรียนอะไรเยอะหรอก"
(อ้อ แล้วเมื่อเช้าได้ไปพร้อมพี่ออกัสไหม)
"ไม่ค่ะ"
"นี่เธอ"
คนข้างๆ รีบหันมาหาฉันก่อนจะทำหน้าโมโหใส่
(ออกัสไม่ได้เรียกหรอลูก)
"เปล่าค่ะ หนูไม่ไปกับพี่เขาเอง"
(แล้วหนูไปยังไงคะ เพื่อนมารับหรอ)
"ไม่ค่ะ หนูไปรถเมล์"
(ฮือ ชาเมลหนูทำไมไม่ไปกับพี่ออกัสล่ะ วันหลังไปกับพี่เขานะ ป้าเป็นห่วง)
"...."
ป้าเป็นห่วง
ชีวิตฉันมันไม่ได้รับคำพวกนี้เลย
ดีจัง อบอุ่นจริงๆ ต่างกับคนเป็นแม่ที่ไม่โทรหาฉันเลยแม้แต่สายเดียว
(ถือว่าป้าขอนะลูก)
"ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะถึงคอนโดแล้ว"
(จ้า)
ขนาดไม่ใช่สายเลือดเขา เขายังห่วงฉันเลย ป้าเขาน่ารักจัง ใส่ใจเอามากๆ เปิดเรียนวันแรกก็โทรมาถาม ตัดภาพมาที่คนคลอดฉันออกมา ตอนนี้ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้
"พรุ่งนี้เรียนกี่โมง"
"9"
"งั้นก็ไปพร้อมกัน แล้วอย่าทำเป็นไม่อยากไปนะ เพราะฉันก็ไม่อยากโดนแม่ด่าเหมือนกัน"
"...."
ก็เข้าใจเขาแหละว่าโดนแม่บังคับ โดยที่ไม่เต็มใจทำ และตอนนี้มันก็เหมือนว่าฉันเป็นภาระเขา!
"ฉันก็ไม่ได้อยากไปรับ ไปส่งเธอนักหรอก มันไม่ใช่ธุระของฉันเลย"
"เข้าใจ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นภาระคุณ"
"มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันหมายถึง"
ฉันไม่ฟังที่เขาพูด เลือกที่จะเปิดประตูลงจากรถอย่างเร็ว
เห็นไหม ว่าฉันมันเป็นภาระคนอื่น เพราะแบบนี้ไงฉันไม่อยากให้ใครมาดูแล เพราะเขาไม่เต็มใจเลย
ออกัสTalk
วันต่อมา...
ผมมายืนรอชาเมลหน้าห้องไหนบอกเรียนเช้า ทำไมยังไม่ออกมาอีก
หรือว่าโกรธผมเรื่องเมื่อวานเลยจะไม่ไป
เฮ่อ เป็นคนพูดน้อยอย่างเดียวก็พอแล้ว อย่าขี้น้อยใจเลย แล้วผมก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นภาระสักหน่อย เธอพูดออกมาเอง
ผมยืนรอต่ออีก3นาทีก็ยังไม่มีใครออกมาเลย
"กูมีรหัสนี่หว่า"
ผมรู้รหัสเข้าห้องเธอหนิ แม่เธอให้ผมไว้
ว่าแล้วผมก็ใส่รหัสเข้าห้องเธอไป ทำไมเงียบจังว่ะ เธอยังไม่ตื่นหรอ!!
"ชาเมล"
ผมลองเรียกหาเธอ ยังไม่ตื่น? หรือว่าไปแล้ว?
"ชาเมล"
ผมเรียกเสียงดังกว่าเดิม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ เธอไปแล้วจริงๆหรอวะ ก็นัดกันไว้แล้วยังจะกล้าไปก่อนอีกหรอ
ผมข้องใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอนเธอ
"เหี้ย"
"อร๊ายยยยยยย"
ยังไม่ทันได้เปิดประตูออกแบบเต็มๆ ก็ต้องรีบปิด
ในห้องมีชาเมลครับ และเธอก็โป๊อยู่
"นายเข้ามาทำไม"
"มันสายแล้ว ไม่เห็นรึไง"
"ฉันตื่นสาย นายไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องบอกป้ากอแก้วแค่นี้เขาก็ไม่ด่าแล้ว"
ผมไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลย เอาแต่นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ไม่น่าเลยกู ดีนะเห็นแค่ท่อนบน จะโทษเขาที่ไม่ใช้ผ้าขนหนูก็ไม่ได้ เพราะผมเข้ามาเอง
"บอกให้ไปก่อนทำไมไม่ไป" เธอเดินออกมาพร้อมชุดนักศึกษา
"รีบไปเหอะ สายขนาดนี้แล้ว" ผมเดินออกจากห้อง
ถ้าผมไม่รอเธอก็ต้องไปรถเมล์ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงมหาลัย ไปเรียนสองวันก็จะสายเลยหรอ แบบนี้ก็โดนหมายหัวเอาพอดี
"เมื่อกี้นายไม่เห็นอะไรใช่ไหม"
วันนี้เป็นเธอที่พูดขึ้นมาก่อน
เห็นอะไรไหมหรอ?
"เห็น"
"นี่นาย!! นายต้องตอบว่าไม่เห็นดิ" คนข้างๆตบไหล่ผม
"เอ้า ก็มันเห็นก็บอกว่าเห็นดิ"
"แต่ฉันไม่อยากให้เห็น"
"เอ้อ ไม่เห็น"
แล้วผมอยากเห็นรึไง ก็เห็นว่ามันไม่ได้ตั้งใจ ไม่เห็นก็ไม่เห็น
"ฉันจะถามอีกรอบ แล้วนายก็ช่วยตอบใหม่ด้วย"
ผมหันไปหาเธอแล้วขมวดคิ้ว
"เมื่อกี้นายเห็นอะไรไหม" เธอหันมาถามผมแบบจริงจัง
"มะ ไม่เห็น"
"เฮ่อ โล่งอก"
ชาเมลพูดแล้วยกมือทาบอก
ได้หรอวะ!! ต้องการคำตอบเพื่อความสบายใจ ทั้งๆที่ก็รู้ความจริงแล้ว
เพี้ยนว่ะ!!
"อย่าเข้าห้องฉันแบบนั้นอีก ฉันไม่ชอบ"
อยู่ๆเธอก็พูดขึ้น แต่ครั้งนี้กลับมาเป็นตัวเองแล้ว
"แล้วคิดว่าฉันอยากรอเธออยู่หน้าห้องแบบนั้นรึไง นี่ถ้าแม่เธอ แม่ฉันไม่สั่ง ฉันไม่มานั่งรอ มานั่งสนใจเธอหรอก"
"ก็ไม่ต้องมาสนใจ"
"เธออย่าอวดเก่งนักเลย ที่เขาฝากไว้กับฉันแบบนี้ก็เพราะเขาเป็นห่วงเธอไง"
"ห่วงตัวเองมากกว่า"
เธอพูดหน้าตาเฉย เธอจะหัวดื้อไปถึงไหนวะ
"เดินไปคณะเองนะ อยู่แค่ตรงนี้เอง" ผมจอดรถ
"ขอบคุณ ตอนเย็นไม่ต้องรอนะจะกลับเอง"
เธอไม่รอให้ผมพูดต่อ รีบลงจากรถไป
ผมมองตามแล้วโคตรอารมณ์เสีย ทำไมดื้อขนาดนี้วะ เธอจะรู้ไหมว่ายิ่งเธอดื้อ อวดเก่งมันยิ่งทำให้ผมอยาก ปราม อยากเอาเธอให้อยู่
คอยดูนะ ผมเองนี้แหละที่จะทำให้เธอเลิกดื้อกับแม่เธอ
- ผู้เขียน
