อ้อนรัก

รู้สึกผิด

ออกัสTalk

2วันต่อมา..

"มีของฝากป่ะ"

"ไม่มี"

เพื่อนผมทั้ง3คนตอบพร้อมกัน

ปิดเทอม3เดือน ติดผัว ไม่เห็นหน้าเห็นตา แถมยังไม่มีของฝากให้ผมอีก

"ไม่คิดถึงกูเลยรึไง"

"ต้องคิดถึงด้วยหรอวะ"

"ไอว้า มึงปากเก่งขึ้นนะ"

"..."

มันลอยหน้าลอยตาแล้วเก็บของต่อ

"ไอ้พวกติดผัว"

"มึงอะหาเมียบ้าง จะได้ติดเมีย"

"เมียอะไรไร้สาระ จ้างเด็กNดีกว่า ได้ฟิวกว่าเยอะ เอาใจเก่งด้วย"

"แล้วเด็กN มันตื่นมาทำกับข้าวให้กินไหม มันซักผ้าให้มึงไหม"

"..."

ผมเงียบทันทีที่ได้ยินคำพูดของณิชา

มันก็จริง แต่ผมไม่ชอบยึดติด คนนี้เบื่อแล้วก็จ้างคนใหม่ ง่ายๆ

"ก็จ้างแม่บ้านเอาดิ"

ได้ยินคำตอบของผมพวกมันก็ถึงกับส่ายหน้า

"ไปคนเดียวนะ อย่าให้เห็นว่าชวนเจย์โน่" ไรเฟิร์นชี้หน้าผม

"ชวนแม่งหมดแหละ เจย์โน่ โนอา เผลอๆกูชวนอาจารย์ฟอร์สด้วย"

"ไอ้ออกัสเดี๋ยวกูทุบหน้าให้ กลับบ้านมึงไปเลย"

"ไม่กลับ กูรอพวกมึงให้มาครบพอมาครบแล้วก็ไล่กูแบบนี้หรอ"

"มึงช่วยเลิกทำตัวปัญญาอ่อนด้วยนะ พรุ่งนี้ขึ้นปี4แล้ว ตั้งใจเรียนหน่อย จะเอาแต่เที่ยวเด็กNไม่ได้นะ"

"เอ้อ พรุ่งนี้กูจะไปส่องเด็กปี1แต่เช้าเลย"

"กูว่าแล้ว"

ผมว่าสาขาผมมันต้องมีแจ่มๆแน่เลย ปีนี้ผมต้องได้บ้างแหละ

เอาจริงๆคนเข้าหาผมก็เยอะนะ ไม่ว่าจะรุ่นพี่ รุ่นน้อง แต่ผมไม่ชอบว่ะ ไม่ชอบโดนรุก มันเสียความเป็นเสือในตัวหมด ถ้าผมชอบจริงๆผมจะจีบเอง

แต่สำหรับการเป็นหนุ่มมหาลัยปีสุดท้าย ผมว่าผมเล่นๆไม่ได้แล้ว ยังไงปีนี้ก็ต้องได้ควงเล่นๆสักคนสองคนแหละ

วันต่อมา...

เป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับปี4จริงๆ ผมตื่นแต่เช้า อาบน้ำ เช็ตผม

"คนอะไรวะ แม่งโคตรหล่อ"

ผมเสยผมแล้วหันซ้ายหันขวา

~ตืด ตืด ตืด~

ผมมองโทรศัพท์ที่โชว์ชื่อคุณนายกอแก้ว โทรมาอะไรแต่เช้าวะ

"ว่า"

(เปิดเทอมวันแรก อย่าลืมรับน้องชาเมลไปด้วยนะ)

ชาเมล?

ผมลืมชื่อนี้ไปเลยนะเนี่ย ลืมไปเลยว่าเธออยู่ห้องข้างๆ

(ดูแลน้องด้วยนะ อย่าทิ้งน้อง)

แม่พูดจบก็กดวางไปเลย ไม่มีโอกาสให้ผมได้พูด

ดูแลน้องด้วยนะ!!

หึ เขาไม่อยากให้ดูแล จะไปดูแลเขาทำไม

ผมไม่สนอะ อยู่ใครอยู่มันเถอะ แล้วแต่ไม่ใช่เมียผมหนิ ผมจะไปสนใจทำไม

แต่งตัวเสร็จก็ออกจากคอนโด แต่ยังไม่ทันถึงไหนรถก็ติดแล้ว เป็นเพราะเปิดเทอมวันแรกแหละมั้ง

"เฮ่อ รถเมล์ไม่ขึ้นกันเลยรึไง รวยมากมั้ง"

ผมบ่นคนเดียวในรถ มีนักศึกษาพันคน ก็คงไปรถส่วนตัวพันคนเลยมั้งรถติดขนาดนี้

หลายนาทีผ่านไปก็ยังอยู่ที่เดิม ผมถอนหายใจแล้วมองไปนอกหน้าต่างอย่างเสียอารมณ์

แต่... สายตาของผมมันไปสะดุดกับใครบางคนบนรถเมล์

"เด็กนั่นหรอวะ"

ตอนนี้เด็กนั้นยืนโหนราวบนรถเมล์ นี้เธอมารถเมล์หรอ รถเมล์ที่คนเยอะๆ ร้อนก็ร้อนนี้นะ บ้านก็รวยทำไมไม่เอารถที่บ้านมาใช้วะ ทำไมถึงกล้าปล่อยให้ลูกสาวลำบากขนาดนี้

นี่ถ้าแม่ผมรู้ผมตายแน่แหละ ปล่อยให้เธอไปเรียนด้วยรถเมล์แบบนี้ แต่ก็ช่างเถอะ อวดเก่งเองหนิ

"วันแรกก็สายเลยหรอ เมื่อวานกูพึ่งบอกให้ตั้งใจเรียน"

"รถติดครับ เทพ"

ผมยังไม่ทันได้นั่งเลย ไอ้ณิชามันก็ดุผมสะแล้ว

"ร้อนวะ"

ผมบ่นพร้อมถอดกระดุมเสื้อ นี่ขนาดมารถส่วนตัวนะเนี่ย ถ้ามารถเมล์มันคงร้อนมากแน่ๆเลย

"ณิชา ตอนมึงขึ้นรถเมล์มาเรียนมันร้อนมากไหม"

"ร้อนดิ วันไหนโชคร้ายหน่อยก็ได้ยืน ขาก็ปวด รถก็ติด กว่าจะถึง เหงื่อท่วมตัว"

ผมนึกภาพที่มันพูดแล้วโคตรรู้สึกผิด เบาะผมว่างตั้งเยอะให้เด็กนั่นติดรถมาก็ไม่เป็นไรหรอก

เห้ย!!

ไม่เอา!! ผมจะรู้สึกผิดไปทำไมเธออวดเก่งเองหนิ อยากใช้ชีวิตคนเดียวเอง

หลายชั่วโมงต่อมา…

“อะไรแม่”

ผมโทรกลับหาแม่ที่โทรมาหาผมตอนเรียนเป็นสิบๆ สาย

(น้องเป็นไง ไปเรียนวันแรก)

น้องเป็นไง?

โทรหาผมเพื่อถามหาคนอื่นหรอวะ

“แม่จะห่วงอะไรเขานักหนาเนี่ย”

เป็นห่วงยิ่งกว่าลูกอีกมั้ง โทรมาทีก็ถามหาแต่คนคนนี้

(ก็น้องไม่เคยไปมหาลัยไง ตอนแกอยู่ปี1แม่ก็โทรหาทุกชั่วโมง)

แล้วเขาเป็นลูกแม่รึไง เฮ่อ

(น้องอยู่ไหม)

“เขาก็อยู่คณะเขาสิแม่”

(งั้นตอนกลับคอนโดด้วยกัน ขอแม่คุยกับน้องหน่อยนะ)

ตอนกลับบ้านด้วยกัน?

จะกลับด้วยกันได้ไงวะ ขนาดมายังไม่ได้มาด้วยกันเลย

(ถ้าอยู่กับน้องแล้วโทรมาหาแม่นะ)

เขาพูดจบก็กดวาง

"ไปๆ ไปหาน้องปี1กัน"

ณิชาเดินมาหาผม จริงๆเราจะไปหาน้องปี1 หลังเรียนเสร็จ เพื่อแนะนำตัว แนะนำคณะ แนะนำมหาลัย

แต่ผมว่าผมไปไม่ได้หรอก ผมต้องไปหาเด็กนั่น ถ้าแม่ผมไม่ได้คุยเขาต้องรู้แน่ว่าผมไม่ได้ไปรับเธอเมื่อเช้า แบบนี้ค่าขนมผมลดลงแน่

เฮ่อ~

ผมถอนหายใจแล้วเดินไปที่ตึกตรงข้าม ตึกคณะนิเทศ

"โทษนะครับ รู้จักชาเมลปี1ไหมครับ"

ผมเรียกถามคนที่เดินออกมาจากตึกนิเทศ

"เอกอะไรคะ"

เอกอะไร?

นั่นสิ! เธอเรียนเอกอะไร ผมก็ไม่ได้ถามเลย

"ไม่รู้ครับ รู้แค่ว่าอยู่ปี1 ขาวๆ ตัวไม่สูงมาก หน้าเหวี่ยงๆ ไม่ค่อยพูดอะ"

"โห้ มันพึ่งเปิดเรียนวันแรกเองนะคะยังเห็นน้องไม่ครบหรอกค่ะ งั้นลองบอกชื่อจริงก็ได้เดี๋ยวถามในไลน์คณะให้ค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ" ผมเดินกลับ

ผมแม่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย!!

รู้แค่ชื่อเล่น กับรู้ว่าเรียนนิเทศ เอกอะไรก็ไม่รู้อีก ผมว่าผมต้องโดนแม่หักค่าขนมแน่เลย

ชาเมลTalk

"สวัสดีครับ ยินดีต้องรับน้องๆปี1ทุกคนเข้าสู่สาขา วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ นะครับ พี่ชื่อเจมส์ครับ"

"พี่มิวค่ะ

"พี่ออยนะคะ"

"พี่โอปอครับ"

ฉันนั่งฟังพี่ๆแต่ละคนแนะนำตัว แนะนำสาขา แนะนำคณะ

"ใครไม่เข้าใจ หรือว่ามีปัญหาอะไรถามมาได้เลยนะคะ"

"..."

"ถ้าเข้าใจกันแล้ว พี่ๆอยากให้น้องปี1แนะนำตัวเองหน่อย ชื่อ แล้วก็รหัสนักศึกษา พี่ๆเขาจะได้รู้ว่าคนไหนคือสายรหัส"

ฉันนั่งฟังเพื่อนแนะนำตัวจนมาถึงคิวตัวเอง

"คนต่อไปเลยครับ"

"สวัสดีค่ะ ชาเมลนะคะ บุญฑริกา สิระกุล รหัส016ค่ะ"

"หู้ววววว"

พอฉันแนะนำเสร็จพี่ๆก็ตบมือกันใหญ่

"พอแล้วไอ้ไบเบิ้ล" เพื่อนเขาห้าม

แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าใครเป็นพี่รหัส ตบมือขนาดนี้

"ตอนนี้พี่ๆก็รู้แล้วแหละว่าใครคือน้องรหัส แต่น้องอาจจะยังไม่รู้ แต่ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพี่ๆเขาจะมีกิจกรรมให้เล่น แล้วก็ค่อยๆใบ้ให้"

"ค่ะ/ครับ"

"พี่ปี4มีอะไรจะพูดไหมคะ"

พี่เจมส์หันไปหาพี่อีกคน

"ขอให้น้องๆตั้งใจเรียน รู้ตัวเองเร็วๆถ้าเอกนี้มันไม่ใช่ก็อย่าฝืนตัวเองครับ เราเลือกใหม่ได้"

ยังไม่ทันได้เรียนเลย จะให้ดรอปสะแล้ว!!

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายดีกว่าเนาะ ถ้าพี่จะนัดอีกเดี๋ยวแจ้งในไลน์นะคะ"

"ค่ะ/ ครับ"

ฉันลุกขึ้น เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย

ฉันไม่ได้เรียนนิเทศหรอก ฉันเรียนวิศวะคอม เอาจริงๆก็ยื่นไป2อย่างเลย และติด2อย่าง แต่ฉันเลือกวิศวะ

ถึงเลือกอันไหนก็ไม่มีใครสนใจหรอก ลองไปถามแม่ฉันดิว่าฉันเรียนอะไร เขาตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย