อ้อนรัก

มีแม่เมื่อพร้อม

ออกัสTalk

"อีก2อาทิตย์ลูกสาวน้าจะเปิดเรียนแล้ว เรียนมหาลัยเดียวกับออกัสด้วยนะ"

"ชาเมลน่ะหรอ"

"ใช่ค่ะ พรุ่งนี้ว่าจะพาเข้าไปหาดูคอนโด แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนถึงจะเหมาะ"

"ก็นี่ไง ให้ออกัสแนะนำเลย หรือว่าจะอยู่คอนโดเดียวกันเลยไหม ห้องข้างออกัสว่างหนิ"

ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้า

ผมมารับแม่ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้มารับ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว

ไม่รู้ให้มานั่งฟังอะไร ผมไม่อยากรู้ ไม่อยากฟังเลย โคตรเสียเวลาชีวิต

"แนะนำน้าอิงอรหน่อยออกัส"

"เรียรคณะอะไรครับ"

"เอ่อ เรียน เรียน.."

อะไรวะ ลูกเรียนอะไรยังไม่รู้เลยหรอ เป็นแม่ลูกกันจริงไหม ทำไมแค่นี้ตอบไม่ได้อะ

"น้าก็จำไม่ได้อะ น้องเขาบอกแล้วก็ลืม"

ลืมหรือว่าไม่สนใจกันแน่วะ!! แค่ลูกเรียนอะไรยังไม่รู้เลย

"เอาคอนโดออกัสนั่นแหละเนาะ ห้องข้างๆกันเลยมันว่างอยู่หนิ อิงอรจะได้สบายใจด้วย"

ผมขมวดคิ้วให้แม่!

รู้ได้ไงว่าว่าง ขนาดผมอยู่เองผมยังไม่รู้เลย

"มันอยู่ใกล้มหาลัยไหมออกัส น้องยังขับรถไม่เป็น"

"ไม่เป็นไรหรอก ก็นี่ไงไปพร้อมกับออกัสเลย ไปรับ ไปส่งเลย"

"แม่"

แม่ผมเป็นไรวะ เรียกให้ผมมารับเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?

ทำไมอยู่ๆถึงพยายามยัดเยียดใครก็ไม่รู้ให้ผมจัง ไปรับไปส่ง ถามหน่อยมันใช่ธุระของผมไหม หาแต่เรื่องให้ตลอด

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชาเมลไปรถเมล์ได้ ขอแค่ให้คอนโดอยู่ใกล้มหาลัย น้องไม่อยากให้ลูกเป็นภาระใคร"

"ภาระอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้นใช่ไหมออกัส"

แม่ไม่ได้ถามเปล่า แต่ใช้เท้าเขี่ยผมด้วย

"ครับ คนกันเองทั้งนั้น" ผมตอบกัดฟันพร้อมหันไปหาแม่

หาแต่เรื่องให้ตลอด ผมละอยากมีแม่เมื่อพร้อมจริงๆ

ไม่รู้ว่าแม่ผมเขาเป็นอะไรนักหนา ให้มารับยังไม่พอ ยังให้มารับผิดชอบชีวิตใครก็ไม่รู้อีก โคตรไร้สาระ

ทำไมผมต้องไปรับผิดชอบใครก็ไม่รู้ด้วย หน้ายังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ

"งั้นเดี๋ยวจะลองถามเจ้าตัวเขาดูก่อน"

"พามาเลยพรุ่งนี้อะ มาเล่นที่บ้านหน่อย อยากเจอไม่ได้เจอนานแล้ว"

"เฮ่อ"

ผมถอนหายใจแล้วหันหน้าหนี

ปิดเทอมผมแทบไม่อยากอยู่บ้านเลย ไปเที่ยวก็แล้ว ไปไหนก็แล้ว เพื่อนผมก็ยังไม่กลับจากเที่ยว ติดผัวกันหมด

วันต่อมา...

"โตเป็นสาวแล้ว สวยจังเลยมาๆนั่งก่อน"

"ขอบคุณค่ะ"

"เดี๋ยวมานะ ไปปอกผลไม้ให้"

แม่ผมจูงมือน้าอิงอรเข้าครัว

ปอกผลไม้!! ทั้งๆที่แม่บ้านก็มีเนี่ยนะ

ผมรู้แล้วแหละว่าแม่ผมกำลังทำอะไรอยู่ เขาต้องการให้ผมอยู่กับเด็กนี่สองคน

นี่หรอ ลูกสาวน้าอิงอร หน้าตาก็ใช้ได้แหละ แต่ดูจืดไปหน่อย

"ชื่ออะไร"

"ชาเมล"

ชาเมล!! เกิดมาพึ่งได้ยินชื่อนี้ ใครตั้งให้วะ

"ชาเมลหรอ มีความหมายไหม"

"เบชาเมล" เธอหันมาตอบ

ผมพยักหน้าให้ เบชาเมลซอสนี่เอง นึกว่าอะไร

เด็กนี่พอผมไม่ถามก็ไม่พูด ไม่มองผมด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา ถามคำตอบคำ

หน้าเหวี่ยง ตามองแรง

"เรียนที่มหาลัยXXXหรอ คณะอะไร"

"นิเทศ"

นิเทศก็อยู่ตรงข้ามกับคณะผมเลยหนิ

พอผมไม่ถามเธอก็เงียบ แบบเงียบไปเลย หน้าผมก็ไม่มอง

"วันอาทิตย์แล้วกัน เตรียมตัวไว้ให้พร้อม"

วันอาทิตย์ผมคงต้องพาเธอไปดูคอนโด เอาจริงๆไม่อยากพาไปหรอก แต่ผมขัดแม่ไม่ได้แค่นั่นแหละ

"วันอาทิตย์ ไปไหน" เธอถามหน้างง

ไปไหนหรอ?

อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้ แม่ไม่ได้บอกอะไรหรอวะ อยู่บ้านเดียวกันจริงไหมเนี่ย

"แม่ไม่ได้บอกหรอ ว่าจะให้ฉันพาไปดูคอนโด ไปดูมหาลัยกับฉันอะ"

"หรอคะ" เธอถามหน้าตาเฉย

แค่นี้เองหรอวะ?

ทำไมผมปวดหัวกับบ้านนี้จังวะเนี่ย แม่ไม่คุยกับลูกเลยรึไง ทั้งๆที่เป็นเรื่องของลูกแท้ๆทำไมไม่บอกลูกอะ

ไม่แปลกใจเลยทำไมไม่รู้ว่าลูกตัวเองเรียนอะไร

"คุยอะไรกันน่าสนุกจัง"

น่าสนุก? แม่ผมบอกว่าน่าสนุกหรอ

ดูหน้าผมหน่อย คิ้วจะชนกันอยู่แล้ว

"น่าเบื่อมากกว่า" ผมพูดแล้วลุกขึ้น

"นั่งลงออกัส"

แม่เรียกผมเสียงแข็ง จนผมต้องนั่งลงที่เดิม

"ชาเมล จำพี่ออกัสได้ไหมลูกตอนเด็กๆก็เคยเจอกันที่"

"จำไม่ได้ค่ะ"

โห้!!

เด็กนี่ไม่รอให้แม่ผมพูดจบเลย

"ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน"

ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่จำไม่ได้ ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันแหละ

"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เจอกันแล้วก็แลกไลน์กันเลยสิ หรือว่าแลกแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่จำเป็นหรอก"

ไม่จำเป็น!!

เด็กนี่ปากดีใช้ได้เลยนะเนี่ย มันเคยมีใครไหมที่ปฏิเสธผมแบบนี้

กล้ามากนะ!!

เหมือนแม่เอาผมมานั่งให้หน้าแตกอะ ยัยเด็กแสบนี่โคตรเอาเรื่องเลย แล้วแบบนี้คิดผมจะช่วยเธอเรื่องคอนโดดีไหม?

หลายชั่วโมงต่อมา...

~ก๊อก ก๊อก~

"ออกัสคุยกับแม่หน่อย" แม่ผมเคาะประตูห้อง

"มีอะไร"

"พูดกับแม่ทำเสียงดีๆหน่อย"

"ผมรู้นะว่าแม่กำลังจะทำอะไร"

"แม่ทำอะไรหรอ?"

"แม่อยากให้ผมกับเด็กนั่นรู้จักกันใช่ปะ? ผมบอกเลยนะว่าไม่มีทาง!! ไม่ใช่ไทป์ผม เลิกคิด"

"อุ้ย!! แม่ทำแบบนั้นหรอเนี่ย"

แม่ผมยกมือปิดปาก ทำไม่รู้ไม่ชี้

"แม่ต้องการอะไรกันแน่"

"น้องเขายังไม่มีหอ ขับรถไม่เป็น และน้องก็ไม่มีใคร"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม"

"ก็บอกว่าน้องเขาไม่มีใคร แกก็ให้น้องขึ้นรถไปเรียนด้วย ตอนกลับก็รับมาด้วย พาน้องไปกินข้าว ไปเที่ยว อย่าให้ขาด"

แม่ผมทำหน้าจริงจัง!!

"แม๊"

สิ่งที่แม่ให้ผมทำมันไม่ใช่คนกันเองแล้ว มันเหมือนว่าเธอเป็นเมียผมไปแล้ว

"แค่นี้ทำไม่ได้หรอ จะตายรึไง ถ้าจะตายก็บอกจะได้เตรียมงานศพ"

คุณนายกอแก้วปากเขาดีจริงๆ!!

"ช่วยน้องหน่อย"

"ผมไม่ช่วย" ผมพูดเสียงฉะฉาน

"อีกสองอาทิตย์เปิดเรียน ถ้าแกไม่ช่วยฉันจะหักค่าขนมแก จากเดือนละแสนก็เหลือสองหมื่น"

"แม่!!"

"ก็คิดดูแล้วกัน แค่สองหมื่นมันไม่พอค่าเด็กNของแกหรอกนะ"

แม่ก็คือแม่จริงๆครับ รู้เยอะไปหมด

"วันอาทิตย์ไปรับน้องที่บ้านนะ แม่นัดไว้ให้แล้ว"

เขาพูดกลับก็หันหลังเดินออกไป

"น่าเบื่อว่ะ"

~ปัง~

ผมพูดใส่แม่ แล้วปิดประตูใส่

"ฉันก็เบื่อ" แม่พูดกลับมา

ให้ผมพูดลอยๆไม่ได้เลย ต้องพูดกลับมาตลอด เถียงเก่งมากแม่ผม

อยากจะมีแม่เมื่อพร้อมจริงๆ

เฮ่อ~ นี่ผมต้องเอาชีวิตไปช่วยเหลือเด็กนั่นจริงๆหรอ

ปากก็เก่ง เธอแทบไม่อยากมองหน้าผมด้วยซ้ำ ถ้าผมไม่ถามก็ไม่พูด ถามคำก็ตอบคำ

คนแบบนี้เวลาคุยด้วยมันโคตรน่าโมโห!! เมื่อไหร่เพื่อนผมจะกลับมาว่ะ