อ้อนรัก

ซื้อให้หน่อยสิคะ

ชาเมลTalk

หลายวันต่อมา...

"เมลว่าคอนโดกับหอ เมลชอบ"

"หอ"

"แต่แม่ว่าคอนโดมันดีกว่านะ"

"แล้วจะถามทำไม"

ฉันก็งงกับเขานะ ทั้งๆที่ฉันก็รู้หมดแล้วว่าเขาจะให้ฉันไปอยู่คอนโด แต่เขาก็ยังมาถาม

"คอนโดที่พี่ออกัสอยู่มันสะดวกนะ ไปเรียนง่าย ร้านข้าวเยอะ"

"จะให้ไปอยู่นั่นก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องมาพูดอ้อมๆ"

"อืม เมลเข้ามหาลัยต้องมีคนดูแลนะ แล้วพี่เขาก็เรียนที่เดียวกันกับเมลด้วย"

"ให้พูดอีกรอบ อยากให้มีคนดูแลเพราะแม่จะได้ไปแต่งงานใหม่แล้วย้ายไปอยู่ที่อื่นใช่ไหม ก็เลยต้องฝากหนูให้คนอื่นเขามาดูแล แบบนี้ไม่ใช่หรอ"

"เมล" เขาเรียกฉันเสียงดัง

"ถ้าไม่ใช่ก็ปฏิเสธมา"

"..."

"แม่คงรอนานแล้วใช่ปะ อยากมีความสุขใจจะขาด แต่ไม่สนเลยว่าลูกตัวเองจะมีความสุขไหม"

"แล้วมันมีแค่แกรึไงที่ต้องการความสุข ฉันไม่ควรได้รับมันเลยหรอ"

"ถ้าการที่ต้องเลี้ยงลูกเพราะคำว่าหน้าที่แม่ มันไม่มีความสุข งั้นแม่ก็เลยรู้นะว่าคนที่ถูกแม่เลี้ยงมาแบบนี้มันก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน"

~ปัง~

ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องพร้อมปิดประตูเสียงดัง

"อย่ามาทำนิสัยแบบนี้กับฉัน เตรียมตัวไว้เลยเขาจะมารับแกไปดูคอนโดวันนี้"

เป็นอีกวันที่ฉันทะเลาะกับแม่ ไม่สิ!! เราทะเลาะกันทุกวัน

ฉันเข้ามหาลัยก็ต้องมีคนมาดูแล เอาจริงๆเขาพูดว่าจะไปแต่งงานใหม่ พูดว่าจะไม่ดูแลแล้ว พูดแบบนี้ฉันยังรู้สึก็ดีกว่าเลย

ทำไมโยนให้คนนู้นคนนี้ ฉันอยู่เองก็ได้ ตอนอยู่กับเขาก็ไม่ได้ดูแลฉันดีขนาดนั้นหรอก

ตื่นมาก็เจออาหารบนโต๊ะ แต่ไม่มีคนอยู่แล้ว ฉันกินข้าวคนเดียวมาตั้งแต่8ขวบ และมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด

คำว่าครอบครัวฉันไม่ได้สัมผัสมันมานานมากๆแล้ว วันที่พ่อถือกระเป๋าออกจากบ้านฉันจำมันได้ดี ฉันร้องไห้เกาะแขน เกาะขาพ่อไม่ให้ไป แต่พ่อก็ไป!!

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อทำแบบนั้น!! แต่พอเริ่มโตฉันก็รู้แล้วว่าทำไม!! สิ่งที่โกรธพ่อมากๆเลยคือ ทำไมเขาไม่พาฉันไปด้วย

อยากแต่งงานใหม่ อยากมีความสุขก็ไปดิ! ทำไมต้องเอาฉันไปโยนให้คนอื่นแบบนี้ด้วย ถ้าพูดว่าเป็นห่วงฉัน ฉันก็คงไม่เชื่อ!!

ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ดูแลนะ แต่สิ่งที่เขาทำฉันไม่ต้องการ ก่อนที่แม่จะออกไปไหน จะเตรียมอาหารไว้ให้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่อยู่กินข้าวกับฉันก่อน เขาทำให้อย่างเดียวเขาไม่เคยใส่ใจเลยว่าฉันชอบอะไร เขาไม่เคยถามว่ากินนั้นไหม กินนี่ไหม

ไม่เคยถามว่าชอบไหม แต่เขาจะหยิบให้เลยโดยที่ไม่ถามลูกสักคำ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงบอกเขาว่า เขาดูแลฉันเพราะคำว่า หน้าที่แม่

"เฮ่อ"

ฉันถอนหายใจแล้วลุกไปอาบน้ำ ทำไมต้องมานั่งคิดด้วย ยังไม่ชินอีกหรอชาเมลเอ้ย

"นาย"

ฉันอาบเสร็จกะว่าจะลงมากินข้าว ก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟา

"มาทำไม"

"แม่เธอไม่ได้บอกรึไง เคยคุยอะไรกันบ้างไหมวะ"

เขาจะพาฉันไปดูคอนโดหรอ? อายุก็ไม่ใช่น้อยๆทำไมชอบทำตามที่แม่เขาสั่งจัง

"กลับไปเถอะ ฉันไม่ไป"

ฉันเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในห้องครัว ฉันไม่อยากอยู่คอนโด อยากอยู่หอมากกว่า ไม่อยากใช้เงินของเขามากไป เดี๋ยวจะเอามาบังคับฉันอีก

"กลับไปก็โดนแม่ฉันด่าดิ"

"กลับไปบอกเขาว่าฉันไม่ไป หรือจะอ้างอะไรก็อ้างเธอ อ้างชื่อฉันก็ได้"

"นี่เธอคิดว่าฉันมารอเป็นชั่วโมง เพื่อมาฟังว่าเธอไม่ไปหรอ"

"เป็นชั่วโมง" ฉันหันหน้าหาเขา มานานแล้วหรอ

"ฉันมาตั้งแต่ที่แม่เธอยังไม่ออกจากบ้าน"

ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มหงุดหงิด

"กินข้าวมายัง" ฉันเดินไปนั่งโต๊ะกินข้าว

"ชาเมล เธอจะชิวล์ไปไหมวะ"

"กินไหม กับข้าวเย็นหมดแล้ว ถ้ากินจะไปอุ่นให้"

ตานี่ทำไมชอบตอบไม่ตรงคำถาม

"กิน" เขาตอบแล้วนั่งลง

กิน!!

เขาจะกินข้าวกับฉันหรอ!! ทำไมมันรู้สึกดีใจแบบนี้ว่ะ ดีใจเพราะมีคนมากินข้าวด้วยงี้หรอ หึ

"ยิ้มอะไร"

"ไม่ได้ยิ้ม" ฉันเดินเอากับข้าวไปอุ่น

ใครยิ้ม ฉันไม่ได้ยิ้มสักหน่อย!

ออกัสTalk

"โอเคไหม มันก็ใหญ่พอได้เลยแหละก็เหมาะสำหรับการอยู่คนเดียวอะ"

"ราคาเท่าไหร่อะ"

"ซื้อก็ 1.3ล้านอะ ถ้าเช่าก็น่าจะหมื่นกว่าๆ แต่ซื้อเลยถูกกว่า"

"เฟอร์นิเจอร์ก็ได้หมดนี้เลยหรอ"

"นี่ฉันไม่ใช่เซลล์นะ ตอนเขาอยู่ทำไมไม่ถามอะ ซื้อๆไปเถอะมันว่างก็ดีแค่ไหนแล้ว"

ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะถามอะไรนักหนา

"แต่ฉันไม่อยากอยู่คอนโด"

ไม่อยากอยู่คอนโด!!

"ชาเมล เธอจะเอาไงไหนลองพูดมาดิ! ฉันไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ"

ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว

"ฉันอยากอยู่หอ มีแนะนำไหมเอาที่ใกล้ๆมหาลัยอะที่เดินไปได้"

"หอ!! แล้วเธอจะให้ฉันพามาทำไมตั้งแต่ทีแรก"

"ก็นายจะได้ไม่ต้องโดนแม่ด่าไง ฉันจะอยู่หอ"

"หอหรอ พวกหอ3-4พันอะนะ ความปลอดภัยแทบไม่มีเลย แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงด้วย เธอคิดอะไรของเธออยู่วะชาเมล"

ข่าวก็มีให้เห็นเยอะแยะ ถูกคุกคามในหอ ถูกข่มขืนแล้วฆ่าบ้างแหละ แบบนี้เธอยังอยากจะอยู่อีกหรอ

"อยู่หอมันไม่ปลอดภัย คอนโดก็ล้านกว่าๆเองก็ซื้อไปเถอะ ซื้อความปลอดภัยตัวเองอะ"

"หรอ งั้นซื้อให้หน่อยดิ"

ชาเมลพูดหน้าตาเฉย แล้วเดินออกจากห้อง

โห้!! ประสาทจะกิน ผมพาขับรถมาตั้งนาน อย่าบอกนะว่าจะไม่ซื้อจริงๆ

"ชาเมล เธอเป็นบ้าอะไรวะ มาขนาดนี้แล้วจะไม่เอาหรอ ที่บ้านก็มีเงินคอนโดแค่นี้ก็ซื้อไปเถอะ"

ที่บ้านเธอก็รวย ผมงงว่าจะไปอยู่หอทำไม!!

"มันเงินแม่ฉัน ไม่ใช่เงินฉัน"

"สรุปจะเอาไงพูดมาดิ"

"บอกเขาไปว่าฉันไม่ชอบ หรือจะอ้างอะไรก็ได้เขาไม่ว่าคุณหรอก "

ให้ผมอ้างกับแม่เธอหรอ?

"ฉันนัดเพื่อนไว้ จะไปดูหอแถวมหาลัยนายกลับไปก่อนเลย"

"เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"ผู้ชาย"

"ไม่ต้องไป!! มากับฉันก็ต้องกลับกับฉัน ถ้าจะไปกับเพื่อนวันหลังค่อยมาใหม่"

ผมก็คิดว่าจะไปดูบ้านเช่าแบบที่เพื่อนผมอยู่ อยู่กันหลายๆคน แต่นี่อะไรจะไปดูกับเพื่อนผู้ชาย

"อืม กลับก็กลับ" เธอเดินไปกดลิฟต์

บทจะบอกง่ายก็บอกง่ายแบบนี้เลย บางเรื่องก็ยากฉิบหาย

ผมใช้เวลาขับรถกลับบ้านเกือบๆสองชั่วโมง แต่เชื่อไหม ไม่มีใครพูดอะไรเลย มีแต่เสียงเพลง

และในหัวผมก็มีแต่คำถาม ทำไมไม่ซื้อคอนโด จะไปอยู่หอทำไม!! บ้านก็มีเงิน คอนโดแค่นี้เอง

"ขอบคุณนะ" พอผมจอดรถเธอก็หันมาขอบคุณ

"ถามหน่อย ทำไมไม่อยากอยู่คอนโด อยากไปอยู่หออะไรขนาดนั้น ทั้งๆที่ความปลอดภัยแม่งโคตรต่างกันเลย"

"อยากให้อยู่คอนโดก็ซื้อให้หน่อยสิ"

เธอหันมาทำหน้าอ้อนๆใส่ผม

เห้ย!! ทำไมอยู่ๆมาทำหน้าแบบนี้วะ นั่งรถด้วยกันเป็นชั่วโมงไม่เห็นพูดสักคำ

"ซื้อให้หน่อยสิคะ"

เธอขยับมาใกล้ผมมากขึ้น ตาจ้องตา ทำหน้าอ้อนวอน ตอนนี้ใจผมมันเต้นแรงเอามากๆ

"บอกแม่ตามที่ฉันบอกไว้นั่นแหละ นายจะได้ไม่โดนด่า"

เธอพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถผมไป!!