อ้อนรัก

กลัวเสียเธอไป

ชาเมลTalk

~ปัง~

เสียงเขาปิดประตูอย่างดัง!!

เขามารอฉันหรอ?

รอทำไมก็วันนี้เราไม่มีนัดกัน แล้วฉันก็ออกไปตั้งแต่สายๆแล้ว จะบอกเขายังไง รหัสเข้าห้องเขาฉันก็ไม่มี ไลน์ หรือว่าเบอร์ก็ไม่มี!!!

เฮ่อ~

ฉันถอนหายใจแล้วเดินมากินน้ำ แต่ยังไม่ทันถึงตู้เย็นก็ตกใจกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

ทำไมมันเยอะขนาดนี้อะ!! ลุงซื้อมาหรอฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆอย่างงงๆ

มีไก่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะทอด ปิ้ง อบซอส หรืออีกหลายๆอย่างที่เขาว่าดีก็อยู่ที่นี่หมด ของหวาน และชาเขียวอีก5แก้วที่ละลายเหลือแต่น้ำสีจางๆ

เขาซื้อมารอฉันใช่ไหม!!

รอตั้งแต่บ่าย จนตอนนี้กำลังจะ2ทุ่มแล้วงั้นก็แปลว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลยดิ

"รู้สึกผิดจัง" ฉันลูบหน้าตัวเอง

พอเห็นอาหารแล้วก็รู้สึกผิดจริงๆ ตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่ผิด แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าผิดที่ให้เขารอ

ฉันมาหาเขาที่ห้อง กดกริ่งเท่าไหร่ก็ไม่ออกมาเปิด สงสัยจะไม่อยู่

แต่ฉันก็รอนะ รอตั้งแต่2ทุ่มกว่าจนตอนนี้4ทุ่ม แค่กลับมารอที่ห้องตัวเองก่อน เพราะยุงกัดถ้าได้ยินเสียงเปิดประตูเดี๋ยวค่อยวิ่งออกไป

ให้นอนหลับแบบไม่ได้คุยกันก่อนมันนอนไม่หลับหรอก

"ลุง"

พอได้ยินเสียงเขา ฉันก็รีบวิ่งออกไปทันที!! กว่าจะมาเกือบห้าทุ่มเลย

"ลุงไปไหนมา รอตั้งนาน" ฉันเดินเข้าไปหาเขา

"รอทำไม!!"

"รอกินข้าวไง ฉันเอาไปอุ่นหมดแล้วนะ ลุงชอบกินร้อนๆหนิ ไปกินกันเถอะ"

"ฉันไม่กิน" เขาทำเสียงเข้ม

"ละ แล้วฉันจะกินหมดหรอ เยอะขนาดนั้นฉันกินไม่ไหวหรอก"

"ก็เอาไปทิ้ง"

ทำไมเขาเย็นชาจัง!! วันแรกที่เราเจอกันเขายังไม่เย็นชาขนาดนี้เลย

"ฉันผิดอะไรหรอ " ฉันถามเขา

"เธอไม่ผิดหรอก ฉันนี่แหละที่ผิดเอง"

"ทำไมฉันไม่ผิดแล้วเราถึงคุยกันดีๆเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ"

"ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว"

เขาเปิดประตูเข้าห้อง โดยไม่สนใจคำพูดของฉันเลย

สรุปว่าฉันผิดไหม!! ถ้าไม่ผิดช่วยบอกได้ไหมว่าทำไมเขาเป็นแบบนี้

วันต่อมา...

ฉันตื่นแต่เช้ามารอลุงที่หน้าห้อง กลัวว่าเขาจะไปเรียนก่อน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาเรียนกี่โมง

"ลุง"

ฉันเรียกคนที่เปิดประตูออกมาจากห้อง ฉันยิ้มให้เขาและหวังว่าจะคุยกันดีๆได้แล้วนะ

"เรียนเช้าหรอ" เขาถาม

"อืม" ฉันพยักหน้า

"ไปเองนะ ฉันจะไปหาเพื่อน" เขาพูดจบก็เดินออกไป

ปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียว หน้าชา พูดอะไรไม่ออกเลย

โอเคเข้าใจแล้ว!! บอกว่าฉันไม่ผิด แต่พอฉันพยายามทำให้เราได้คุยกันดีๆเหมือนเดิมเขากลับทำเหมือนไม่อยากคุย!!

ฉันมามหาลัยโดยการนั่งรถเมล์เหมือนอย่างที่เคยทำ ตอนไม่มีเขาคอยรับคอยส่ง

"เมลรอเราก่อนดิ"

พารันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเรียกฉันให้รอ ก่อนที่เขาจะวิ่งข้ามถนนมา

"ทำไมเดินมาล่ะ"

"นอนห้องเพื่อนอะ มันขี้เกียจกลับรถเลยให้ลงตรงนั้น" ฉันพยักหน้าแล้วเดินเข้ามหาลัยพร้อมพารัน

"เท่อะ"

พารันพูดขึ้นเมื่อมีรถขับผ่านหน้าเรา

"รถก็เท่แล้ว มีสาวมาด้วยยิ่งเท่ไปใหญ่"

รถที่พารันพูดถึงคือ ออดีสีขาวที่ฉันนั่งมาเรียนเป็นประจำ แต่วันนี้เขาบอกจะไปหาเพื่อน แต่แปลกที่เข้ามหาลัยมากับผู้หญิง

เพื่อนผู้หญิงหรอ?

การที่เป็นคนเงียบๆ โลกส่วนตัวสูง พอมันได้เปิดรับใครเข้ามาสักคน คนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข พูดได้ทุกเรื่อง พูดเยอะ ทำตัวบ้าบอ งอแงใส่ได้มันก็ดีเหมือนกันนะ ดีมากๆเลยแหละ

ไม่มีใครเข้ามาได้เท่านี้ แม้แต่ไอ้ฟ้าครามยังไม่ได้เท่านี้เลย แต่อยู่ๆทำไมเขาถึงอยากกลับออกไปล่ะ ทำไมทำตัวออกห่าง ไม่อยากคุยกับฉันแล้ว?

ก็ดี!! ต่อไปกำแพงฉันจะได้สูงขึ้น ไม่รับใครเข้ามาง่ายๆอีก

ออกัสTalk

"ทำไมมึงไม่ลงอะ" ณิชาถาม

ผมไปรับณิชามาเรียนเพราะผัวมันไม่อยู่ ตอนแรกจะพาชาเมลไปด้วยแหละ แต่มาทะเลาะกันก่อน

เรื่องที่เราทะเลาะกันเมื่อคืน ผมรู้ว่าเธอไม่ผิด แต่มันผิดที่ผม

ผิดที่ผมชอบเธอ!!!

ผมรู้ตัวแล้วว่าชอบเธอ ผมชอบเด็กนั่นจริงๆ เมื่อวานผมโคตรโมโหเลยที่เธอไปหาเพื่อนแล้วไม่บอก

ที่เธอมาคุยไม่ใช่ว่าผมไม่อยากคุยหรอกนะ แต่เป็นเพราะผมชอบเธอไง ผมไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง

"ณิชา กูชอบคนๆนึงอยู่วะ แต่กูไม่อยากบอกเขา กลัวว่าบอกไปแล้วเขาจะไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน"

ผมหันไปบอกณิชาขณะที่เราอยู่บนรถ

"ออกัสมึงพูดจริงใช่ไหม"

"กูแม่งโคตรกลัวเลยณิชา กลัวเขารู้แล้วไม่ได้รู้สึกเหมือนกู กลัวจะเสียเขาไป"

เธอมองยังไงผมยังไม่รู้เลย มองแบบพี่ แบบลุง หรือแบบไหน หรือว่าแบบที่ผมมองเธอ

"รู้จักเขานานยัง"

"ก็เกือบๆเดือนอะ แต่สนิทกันได้ประมาณอาทิตย์กว่า"

"อาทิตย์นึงมันเสี่ยงนะออกัส"

"อืม กูรู้แบบนี้แหละที่กูกลัว กลัวเขารู้ว่ากูชอบแล้วจะตีตัวออกห่าง กลัวไม่ได้เห็นเขายิ้มอีก"

ความรู้สึกของชาเมลมันเดายากมากๆ ผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม

"มึงเคยบอกว่าไม่ชอบเห็นน้ำตาพวกกู งั้นกูบอกมึงเลยนะว่ากูไม่อยากเห็นมึงเสียใจ มึงอย่าพึ่งเสี่ยงเลยออกัส"

ณิชาพูดและตบไหล่ผม

"ถ้าไม่อยากให้เขาหายไปก็ทำตามที่กูบอก เก็บความรู้สึกไว้ก่อน ลองค่อยๆจีบ ค่อยๆหยอดถ้าเขาเล่นด้วยก็แปลว่าเขาชอบ แต่ถ้าเขาไม่โอเคเริ่มทำตัวแปลกๆ ก็หยุด และนั่นแหละคือคำตอบของเขา"

"ทำไมกูต้องมาเครียดกับอะไรแบบนี้ก่อนเรียนด้วยวะ"

หลายชั่วโมงต่อมา...

ผมจอดรถรอชาเมลที่หน้าตึกนิเทศ ไม่รู้ว่าเธอเรียนเอกอะไรก็เลยไม่ไปตาม ถามไปวันนั้นเธอก็ไม่ตอบอีก

หรือว่าจะให้ไอ้เจย์โน่เช็คให้ว่ะ ว่าแล้วก็ส่งชื่อชาเมลให้ไอ้เจย์โน่

Line : เจย์โน่

ไม่นานมันก็ส่งข้อความและรูปกลับมาให้ผม

[เจย์โน่ : บุญฑริกา สิระกุล นักศึกษาปี1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ รหัส016]

ผมอ่านแล้วอ่านอีก แทบไม่เชื่อเลยถ้ามันไม่ส่งรูปเธอมาด้วย

ชาเมลเรียนวิศวะ แต่โกหกผมว่าเรียนนิเทศ

ตอนนี้ผมโกรธมากๆ ผมรีบขับรถไปที่คณะวิศวะ และก็เห็นชาเมลกำลังเดินอยู่

"ขึ้นรถ"

ผมเปิดกระจกเรียกเธอ

"ไม่เป็นไร" ชาเมลยังคงเดินต่อ

"ชาเมล"

ผมเรียกเธอเสียงดัง!! จนเธอเปิดประตูขึ้นมา

เธอจะรู้ไหมว่าผมโกรธเธอขนาดไหน!! ผมอยากรู้จริงๆถ้าผมไม่รู้เองเธอจะบอกผมตอนไหน

เรียนวิศวะ แบบนี้ผู้ชายคงรุมล้อมเยอะเลยดิ