อ้อนรัก

เพราะลุงคนนั้นไม่ใจร้ายแบบนี้

ชาเมลTalk

ตอนนี้เขาขับรถเร็วมากๆ และฉันก็กลัวมากเช่นกัน แต่ไม่อยากบอกเขา ไม่อยากพูดด้วย ยอมกำมือแน่นข่มความกลัว

~เอี๊ยด~

แต่อยู่ๆเขาก็เบรกอย่างกะทันหัน

"โอ๊ย"

ฉันร้องทันทีเมื่อหน้าผากกระแทกกับรถอย่างแรง

"เจ็บไหมชาเมล"

ฉันสะบัดมือเขาออก!! กลัวฉันจะเจ็บแล้วทำแบบนี้ทำไม

"อวดดี"

เขาไม่ได้พูดคำนี้มานานแล้วนะ ยังไงฉันก็ยังเป็นคนที่อวดเก่ง อวดดีสำหรับเขาเสมอจริงๆ

เขาเริ่มขับรถต่อจนเราถึงคอนโด และเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย!!

"ไปคุยกับฉันที่ห้องหน่อย"

เขาเดินผ่านหน้าฉันแล้วบอกให้ไปคุยกับเขาที่ห้อง ฉันก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะคุยอะไร

"มีอะไร"

"เธอเรียนวิศวะคอมใช่ไหม " เขาจ้องตาฉันอย่างโกรธ

"อืม"

"แค่อืมเองหรอชาเมล เธอโกหกฉันว่าเรียนนิเทศทำไมวะ"

"ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

ก็มันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนที่เขาถามเรายังไม่ได้สนิทกัน ฉันไม่รู้ด้วยว่าต้องมาอยู่กับเขามาสนิทกับเขา ที่พูดไปแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะแม่ฉันเข้าใจแบบนั้นด้วยมั้ง

"ฉันกำลังจะรู้สึกดีกับเธออยู่แล้ว แต่เธอก็มาทำให้ฉันผิดหวัง"

ทำให้ผิดหวัง!! แล้วเขามาหวังอะไรกับฉันหรอ

"โคตรผิดหวังเลยวะ" เขาส่ายหน้า

"แล้วมาตั้งความหวังทำไมอะ"

ฉันโคตรเกลียดคำว่าผิดหวังเลย มาหวังอะไรกับคนอื่นหรอ หวังให้เขาเป็นแบบนั้นแบบนี้ทำไม!! อยากเป็นก็เป็นเองเลยดิ

"ขอบคุณนะที่ดูแลอย่างดี แต่ต่อไปนี้ไม่ต้องแล้ว อยู่ใครอยู่มันเถอะ ไม่ต้องมาคาดหวังกับฉันจะได้ไม่ต้องผิดหวัง"

"ชาเมล" เขาเสียงดังใส่ฉัน

"ฉันไม่ได้เกิดมาเป็นความหวังของใคร ฉันเกิดมาใช้ชีวิตของตัวเอง"

"เธอแม่งโคตรอวดเก่งที่สุดเลยรู้ตัวไหม ไม่สามารถดูแลตัวเองได้เลย ขนาดค่าข้าวยังให้ฉันออกให้ แบบนี้จะเอาอะไรมาดูแลตัวเองได้ ตัวก็แค่นี้ ทำไมอวดเก่งไม่หยุด"

ฉันคิดว่าเราสนิทกันแล้วสะอีก แต่ไม่ใช่เลยเพราะถ้าสนิทกัน เขาคงไม่พูดแบบนี้

นึกว่าที่เขาจ่ายให้ ซื้อนั่นซื้อนี้ให้เพราะเต็มใจสะอีก!!

"ขอโทษที่อวดเก่ง ฉันจะไปอยู่ที่อื่นไม่มาอวดเก่งให้เห็น จะไม่มาทำให้ลำบากอีก"

สุดท้ายฉันก็ทำเขาลำบาก เอาจริงๆเขาก็คงมองฉันเป็นภาระไปอีกคน!!

"อยู่ที่อื่น!! อย่าหวังเลยชาเมล"

"ทำอะไรปล่อยนะ"

อยู่ๆเขาก็เข้ามาดึงกระเป๋าฉันไปค้นหาอะไรบางอย่าง

"จะทำอะไร" เขาหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋าฉัน

"อย่าหวังว่าเธอจะได้ไปจากฉัน"

"ฉันเกลียด เกลียดคนแบบนี้ที่สุด"

"เกลียดก็อยู่ด้วยกันแบบเกลียดๆนี่แหละ เธอต้องอยู่กับฉันห้ามไปไหน"

"ทำไมแบบนี้ไปทำไม!!"

"เพราะฉันเป็นผู้ปกครองเธอไง เธอจะได้ไม่ต้องไปอวดเก่งที่ไหนอีก"

ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อลำบากที่ต้องดูแลฉัน เห็นฉันเป็นภาระ เห็นเป็นแค่คนอวดเก่งแล้วจะทำแบบนี้ทำไม ให้ฉันไปไกลๆก็จบ

เขาจับข้อมือฉันอย่างแรงแล้วดึงเข้ามาที่ห้องนอนตัวเอง

"ห้ามไปไหน ถ้าฉันไม่สั่ง"

"นายมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแม่ฉันหรอก ออกัส"

เขาก็รู้ว่าฉันมีปัญหากับแม่เรื่องอะไร แต่เขาก็ทำแบบเดียวกันกับแม่ บังคับ!! สั่งให้ฉันทำตามที่เขาต้องการ!!

ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่เข้าใจฉันดีที่สุดสะอีก แต่ไม่ใช่เลย!!

ออกัสTalk

ผมนั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้นที่โซฟาและมองไปที่ห้องนอนตัวเอง ที่มีคนตัวเล็กอยู่

ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย แต่ผมไม่อยากให้เธอไปจากผม ผมรู้ว่าเธอพูดจริง และทำจริงผมเลยต้องทำแบบนี้

มันโกรธเรื่องที่เธอโกหกผมว่าเรียนนิเทศ เรียนวิศวะผู้ชายก็คงเยอะ แล้วเธอน่ารักขนาดนี้คนมาจีบก็คงไม่น้อย

ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นรอยยิ้มของเธอ ไม่อยากให้เธอไปอ้อนใคร

"เสื้อผ้าเธอ" ผมลากระเป๋าเดินทางเข้าไปให้ชาเมล

"เลิกเล่นได้แล้ว เอาคีย์การ์ดฉันมา"

"ไม่เลิก เพราะฉันไม่ได้เล่นเธอต้องอยู่กับฉัน ห้ามไปไหน"

ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าเดิม ไม่อยากขึ้นเสียงใส่แล้ว

"เพราะอะไรตอบได้ไหม"

"..."

ผมตอบได้ไหมล่ะว่าเพราะชอบเธอ!!

ผมไม่อยากให้เธอไปจากผม ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ถ้าตอบแบบนี้แล้วเธอจะไปจากผมรึเปล่า?

"โคตรเอาแต่ใจเลย"

ชาเมลเดินชนไหล่ผมออกไป ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบโดนบังคับ แต่ผมก็ทำ

"เปลี่ยนรหัสเข้าห้องฉันหรอ!!" เธอเดินกลับมาโวยวาย

ใช่!! ผมเปลี่ยน

"ทำแบบนี้ทำไม"

"ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มากินข้าว"

ผมบอกไม่ได้หรอกว่าทำไปทำไม และผมก็ไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้ว

"มากินข้าวชาเมล"

ผมเปิดประตูเข้าไปเรียกเธอในห้องแล้วเดินมารอที่โต๊ะกินข้าว แต่ชาเมลกลับเดินไปที่ครัวหยิบมาม่ามาต้มกิน

ทำไมผมทำแบบนี้แล้วมันไม่ได้ใจเธอเลย ไม่เห็นรอยิ้มที่สดใส ไม่เห็นสายตาที่อ้อนเหมือนวันก่อน

วันต่อมา...

พอจอดรถผมก็หยิบกระเป๋าตังพร้อมหยิบเงินออกมา2พันยื่นให้เธอ เพราะนี่วันจันทร์และบอกว่าจะให้เธอทุกอาทิตย์

"เลิกกี่โมง"

ชาเมลไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย เธอเปิดประตูลงจากรถโดยที่เงินก็ไม่หยิบเอา

"แม่งเอ๊ย" ผมทุบพวงมาลัยรถอย่างแรง

หรือว่าผมจะต้องเสียเธอไปจริงๆหรอวะ

"มึงเป็นไรออกัส"

ณิชาที่นั่งข้างๆเอ่ยถามผมขณะอาจารย์กำลังสอน อาการผมออกขนาดนั้นเลยหรอ

"ได้ทำตามที่กูบอกยัง"

"ทะเลาะกันว่ะ เหมือนกูจะเสียเขาไปแล้วแหละ เขาไม่อยากอยู่กับกู" ผมพูดแล้วก้มหน้า

"ออกัส ถ้ามันจะเป็นแบบนั้นก็ลองเสี่ยงไปเถอะ ดีกว่าปล่อยเขาไปแบบที่ไม่บอกอะไรเลย ถ้าบอกมันยังมีหวังอยู่นะเว้ย แต่ถ้าไม่บอกมันก็เท่ากับศูนย์"

หรือจะบอกเธอไปเลยหรอว่าผมชอบเธอ?

หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับมารอชาเมลที่ห้อง เพราะไปที่คณะแล้วเขาบอกว่าเอกคอมเลิกแล้ว ผมก็ไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน เลยเลือกจะมารอที่ห้อง

~ติ่ง~

พอได้ยินเสียงกริ่งดังผมก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เธอ

เป็นชาเมลจริงๆด้วย แต่เธอเดินเข้ามาพร้อมเสื้อช็อปใครก็ไม่รู้ แต่ปี1ที่เข้าไปเรียนได้ไม่กี่วันมันไม่มีแน่ มันไม่ใช่ของเธอ!!

ไปไหนมาหรอวะ ถึงไปเอาเสื้อคนอื่นมาใส่แบบนี้

"ไปไหนมา"

ผมเรียกถามเธอ แต่เธอไม่ตอบผมเลยกลับเดินต่ออยู่อย่างนั้น

"กล้ามากนะใส่เสื้อช็อปผู้ชายเข้าห้องฉัน"

ผมเดินมาคว้าข้อมือเธอให้หันมาคุยกับผม

"ก็เอาคีย์การ์ดห้องมาสิ ฉันจะได้ไม่ต้องเข้าห้องนาย"

"นาย? เรียกนายหรอ ทำไมไม่เรียกว่าลุง เหมือนที่เคยเรียก"

"ฉันไม่เรียก และจะไม่เรียกอีก"

"ทำไม"

"เพราะลุงเขาไม่ได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้ไง ลุงคนนั้นเขาใจดีกับฉันมาก ไม่เคยบังคับ ไม่เคยขึ้นเสียงใส่ ไม่เคยพูดอะไรให้ต้องมานั่งเสียใจ นั่งร้องไห้แบบนี้"

ชาเมลพูดทั้งน้ำตา!!

ผมทำเธอร้องไห้หรอ