"หนูไม่ยิง!"
"ทำไม?... เปลี่ยนใจแล้ว?" ฉันเม้มปากแน่นพยายามเกร็งนิ้วไม่ให้คุณแทนไทควบคุมมัน วาววาร้องไห้สะอื้นกว่าเดิม มือที่ยกพนมไหว้สั่นระริก ถึงฉันจะเคยไว้ใจคนผิด แต่ตอนที่ได้เห็นแววตาของวาววาใกล้ๆ
ใจฉันมันก็อ่อนไปเลย
ชีวิตคนทั้งคนนะ...
กว่าพ่อหล่อนจะเลี้ยงมาจนอายุปูนนี้ส่งเรียนเมืองนอกเมืองนา แถมยังเป็นลูกสาวคนเดียวเสียแม่แต่ยังเด็ก จะมาตายเพราะลูกปืน และข้อความไม่กี่ข้อความเหรอ?
"หนูจะไม่ยิงใครทั้งนั้น!" ฉันปฏิเสธเสียงดัง จนคุณแทนไทกระซิบถามข้างหู
"ไม่กลัวผู้หญิงคนนี้กลับมาทำร้ายรึไง?..." พอได้ยินแบบนั้นฉันก็มองหน้าวาววาน้ำตาคลอเบ้า อยากให้เธอจำสิ่งที่เผชิญอยู่ตรงนี้ และมองให้เต็มตา
"เธออยากได้คุณแทนไทใช่ไหมวาววา ดูสิ! ดูความโหดร้ายเขาสิ ตอนนี้ยังอยากได้อีกรึเปล่า!" วาววาส่ายหน้ารัว ร้องไห้โฮจนเสียงสั่น
"มะ...ไม่ ฮือๆ ไม่แล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ... พ่อฉันกำลังไม่สบาย และที่ฉัน
