มัวแต่นึกในใจจนไม่ทันตั้งตัว นางถูกดึงให้นั่งลงหลบกลุ่มคนที่กำลังเดินยาม เสียงพูดคุยดังมาเรื่อย และหยุดลงที่เชิงเขาด้านล่าง เพราะบางคนกำลังทำธุระส่วนตัว
“พี่ใหญ่เรากำจัดมันเลยดีหรือไม่”
“อย่า…มันอาจมีอีกกลุ่มตามมาก็ได้ เอาไว้ให้เราแจ้งชินอ๋องได้ก่อน ค่อยลงมือในคราเดียว ถอยก่อน”
เอ่ยกับคนของตนแล้ว พวกเขาก็ค่อยๆ ขยับออกมาจากพุ่มไม้ จนกระทั่งลงมาจากเนินเขาได้ ก็เดินลัดเลาะกลับไปที่น้ำตก ซูหลินเองก็ไม่ได้ขัดขืน นางกำลังคิดว่าเรื่องมันดูแปลกๆ อย่างไรไม่รู้ เพราะตลอดทางสือฉวนเอ่ยถึงชินอ๋องตลอด บอกว่าคนผู้นี้จะช่วยพวกเขาได้
“ได้ยินว่าเจ้าให้คนส่งข่าวถึงท่านอ๋องผู้นี้หลายครั้ง แต่ถูกลอบสังหารก่อนกระนั้นหรือ” อดไม่ได้จึงเอ่ยถาม
“เจ้าเป็นสตรี จะอยากรู้ไปไย” คนตัวโตตอบกลับ
“ใช่ เมื่อครู่ยังอวดเก่งให้เราพาไปดูต้นน้ำอยู่เลย ไปแล้วก็ไม่เห็นจะได้อันใด ไม่เห็นจะหาที่มาของพิษเลย” สมุนอีกคนเอ่ยหยัน เม
