ตอนที่ 7 เสียวกระสัน NC25+
1411 คำ
"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันไปต่อไม่ได้แล้ว" องค์หญิงตรัสแผ่วเบาแล้วใช้พระดัชนีเกลี่ยรอยสายธารที่อยู่ที่มุมพระโอษฐ์ เข้าไปในพระโอษฐ์
"ทำไม" องค์ฟาโรห์ตรัสถาม พระนางทรงคลานขึ้นมานั่งบนพระอุระเปลือยเปล่า พระองค์กลับใช้พระหัตถ์ลูบไปตามบั้นพระองค์ที่มีส่วนโค้งเว้าอย่างหลงใหล
"ตาฮารีไม่รู้ว่าจะทำให้ฝ่าบาทถูกใจหรือเปล่าเพคะ" องค์หญิงตรัสด้วยพระสุรเสียงอ่อนหวานราวกับว่าร่ายเวทมนตร์ชวนให้หลงใหล
"เจ้าทำให้ข้าอยากมีสัมพันธ์สวาทกับเจ้าเป็นคนแรก เพราะอย่างนั้นเจ้าทำให้ข้าพึงพอใจจนถึงที่สุด" องค์ฟาโรห์ตรัสแผ่วเบา
"ตาฮารีอยากให้ฝ่าบาททำให้มากกว่า ตาฮารีอยากรู้ถึงลีลาของฝ่าบาทเพคะ" องค์หญิงตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบาและออดอ้อนพระองค์ พระองค์จับพระนางลงที่พระเพลาสองข้างของพระองค์ แล้วพระองค์จึงพิงกับพระเขนยอิง (พระเพลา แปลว่า ขา)
"เจ้าจะเป็นของข้าคนเดียวตาฮารี" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ แล้วจับองค์เข้าไปในพระวรกายของพระนางโดยทันที พระนางจึงจับพระกรทั้งสองข้างจิกแน่น ด้วยความเจ็บปวด
"ซีด...อา"
องค์ฟาโรห์ครางด้วยความหวาดเสียว แล้วพระหัตถ์จับบั้นพระองค์ของพระนางกระแทกขึ้นลงอย่างหนักหน่วง
"อร๊าย...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ..."
องค์หญิงครางไม่เป็นศัพท์ พระองค์กระแทกให้เร็วขึ้นจนพระนางปลดปล่อยสายธารออกมา
"โอ้ว...อา..."
องค์ฟาโรห์จับบั้นพระองค์กระแทกลงมาสุดอยู่หลายต่อหลายครั้ง อีกทั้งยังใช้พระโอษฐ์ดูดพระศอของพระนางเป็นจ้ำๆ
"อา...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...กรี๊ด..."
องค์หญิงกรีดร้องและส่ายพระพักตร์ไปมาไล่ความหวาดเสียวกระสัน เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขหฤหรรษ์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จะไม่สนใจว่าสายธารที่หลั่งไหลอยู่นั้น มีพระโลหิตเจือปนอยู่
"โอ...โอ...โอ้...อา..."
องค์ฟาโรห์ร้องด้วยความเสียวกระสัน ขณะที่จับพระนางลงถี่ยิบ และปล่อยสายธารสวาทให้หลั่งไหลออกมา แล้วจับพระวรกายนางนอนลงบนพระแท่น
"อร๊าย...อร๊าย...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อืม...ฝ่าบาท...อืม..."
องค์หญิงร้องด้วยความเจ็บราวกับว่าพระโยนีจะฉีกขาด พระนางทั้งจิกทั้งกัดพระองค์ จนพระโลหิตนั้นไหลซึมออกมาเล็กน้อย (พระโยนี คือ อ***********ง)
เมื่อองค์หญิงจิกลงบนพระวรกายของพระองค์เช่นนั้น พระโลหิตก็เหือดแห้งและรอยดัชนีที่รีดลงพระวรกายเหมือนราวกับว่าไม่มีรอยอะไรเลย พระนางทอดพระเห็นเช่นนั้นก็ประหลาดพระทัย พอจะตรัสถามพระองค์ก็สอดพระวรกายลงมาด้วยพระอารมณ์ดิบเถื่อน ทำให้เลิกมีพระดำริถึงเรื่องนั้น ตอนนี้พระนางกำลังต้องการร่วมรักร่วมสวาทกับพระองค์
"กรี๊ด..."
องค์หญิงกรีดร้อง เมื่อได้ปลดปล่อยสายธารพร้อมน้ำที่พวยพุ่งออกมาด้วย แต่องค์ฟาโรห์กลับไม่ได้สนพระทัย แต่กระแทกเพียงอย่างเดียว
"โอ...โอ...โอ้...โอ้ว...อา"
องค์ฟาโรห์ปลดปล่อยสายธารออกไปในพระวรกายของพระนางจนหมดสิ้น อีกทั้งพระโอษฐ์หนาก้มลงจูบพระโอษฐ์บางแผ่วเบาด้วยความหลงใหลที่มีต่อองค์หญิง และทอดพระเนตรพระพักตร์ที่มีพระเสโทหลั่งไหลด้วยความเหน็ดเหนื่อย พระองค์เผยยิ้มพระสรวล แล้วมาประทับนอนตะแคงข้างมองพระพักตร์ของพระนาง มองมาที่พระโยนีที่มีพระโลหิตจางๆ ไหลออกมาตามสายธารสวาท
"นี้เป็นครั้งแรกของเจ้าหรือเปล่า" องค์ฟาโรห์ตรัสถามแผ่วเบา
"จะว่าแบบนั้นก็ได้เพคะ" องค์หญิงตรัสแผ่วเบาเช่นกัน
“ข้าคิดว่าเจ้าคงเคยนอนกับชายอื่นมาแล้ว”
“หม่อมฉันไม่เคยนอนกับชายอื่น แต่หม่อมฉันก็รู้เรื่องแบบนี้มาจากหนังสือภาพ” องค์หญิงตรัสแผ่วเบาด้วยความเขินอาย และตะแคงข้างอีกฝั่งหนึ่ง พระองค์จึงตะแคงข้างไปฝั่งเดียวกับพระนาง และโอบกอดพระนางเอาไว้
"เจ็บไหม" องค์ฟาโรห์ตรัสถาม ขณะที่ใช้พระหัตถ์ลูบไล้บนพระโยนี
"ไม่เพคะ แค่หม่อมฉันไม่เคยเจออะไรรุนแรงก็เท่านั้น" องค์หญิงตอบแผ่วเบา พระนางคว่ำพระวรกายหันพระพักตร์หาพระองค์ และแย้มพระสรวล
"เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าร่วมสวาทด้วย และเตียงนี้ข้าไม่เคยให้ใครขึ้นมานอน" องค์ฟาโรห์ตรัสแผ่วเบาใช้พระหัตถ์ยังพระเศียรข้างหนึ่ง ประทับนอนตะแคงข้างใช้พระหัตถ์ลูบไปตามพระขนอนของพระนาง แล้วโน้มจูบทั่วพระขนอน พระนางลุกขึ้นประทับยืนอย่างเชื่องช้า เสด็จไปที่พระบัญชรของพระตำหนัก พระนางทอดพระเนตรมองพระจันทร์ที่สุกสกาวบนฟากฟ้ายามราตรีเช่นนี้
"ตาฮารีเป็นลูกคนเล็ก และแม่หม่อมฉันเป็นเมียคนที่สองของพ่อ ตาฮารีได้ความรักจากพ่อเสมอ แต่พอพ่อตายไป ตาฮารีก็เหมือนตัวคนเดียว" องค์หญิงตรัสแผ่วเบาด้วยพระสุรเสียงชวนให้น่าสงสาร พระนางแสร้งทำเป็นกันแสง องค์ฟาโรห์เสด็จมาทางด้านหลังแล้วโอบกอดพระนางเอาไว้
"ต่อไปนี้ก็อยู่กับข้าที่นี่ ข้าจะดูแลเจ้าเองตาฮารี เจ้าคิดเสียว่าที่นี้ คือบ้านของเจ้าแล้วกัน" องค์ฟาโรห์ตรัสแผ่วเบาและประทับพระโอษฐ์ที่พระเกศาดกดำสยาย แล้วมาไล้ที่ที่พระศอของพระนาง พระหัตถ์หนาขยำบนพระถันอวบอิ่มที่เปลือยเปล่าทั้งสองข้าง
องค์หญิงเมอร์อาร์แย้มพระโอษฐ์ที่มุมพระโอษฐ์
เจ้าก็โง่ให้ข้าหลอกจนได้นะ เจ้าฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่เหนือดินแดนทั้งลุ่มแม่น้ำไนล์ แต่ข้าจะทำให้เจ้าเป็นลูกไก่ในกำมือข้า อินโยเซฟ
ตำหนักกลาง ห้องทรงพระอักษร
"อูนัสให้คนไปเรียกคาเฟรมาพบข้าหน่อย" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้กับอูนัสผู้เป็นอาลักษณ์หลวงของพระองค์ และยังเป็นพระสหาย ตั้งแต่ทรงพระเยาว์
"พระเจ้าค่ะ" อูนัสน้อมรับพระราชบัญชา และก้าวเดินออกไปชั่วครู่ ทหารหน้าพระตำหนักวิ่งไปทันที แล้วอูนัสก็ก้าวเดินเข้ามาหาพระองค์ มองสีพระพักตร์ขององค์ฟาโรห์ที่ดูหวั่นวิตกราวกับตอนทำสงครามบุกดินแดน แต่ไม่มีสีพระพักตร์เคร่งเครียดเช่นนี้
"ฝ่าบาท มีอะไรหรือพระเจ้าค่ะ ดูพระพักตร์ทรงดูเป็นกังวลยิ่งนัก" อูนัสทูลถามด้วยความสงสัย
"อูนัส ข้าไม่อาจรู้ความคิดของตาฮารีได้เลย ข้าสัมผัสนางแล้ว ก็ไม่สามารถอ่านความคิดนางได้ เมื่อข้าลองทำสมาธิก็ไม่เห็นมีอะไรแม้แต่อย่างเดียว" องค์ฟาโรห์ตรัสเรียบเฉย
"ส่วนมากฝ่าบาทแค่สัมผัสมือคนผู้นั้น ฝ่าบาทก็อ่านใจได้แล้วไม่ใช่หรือพระเจ้าค่ะ" อูนัสทูลถามด้วยความสงสัย องค์ฟาโรห์ทรงมีพลังพิเศษ สามารถอ่านใจคนได้เพียงแค่สัมผัสมือคนผู้นั้น นอกจากนางรักษาพรหมจรรย์ไม่เคยมีใครแตะต้องนาง
"หรือว่านางยังไม่เคยแตะต้องชายใด" อูนัสทูลถามด้วยความสงสัย
"ถึงนางจะบอกว่านางบริสุทธิ์ แต่เมื่อมาคิดดูแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะบริสุทธิ์อยู่นางเพราะนางเป็นนางระบำ นางจะไม่ผ่านชายได้อย่างไร" องค์ฟาโรห์ตรัสด้วยความสงสัยเช่นกัน
"แต่ส่วนมากแล้ว นางระบำพวกนางจะผ่านชายมาแล้ว เพื่อบำเรอชายผู้อื่นให้มีความสุขสม แต่แปลกนะ ถ้านางยังไม่เคยแตะต้องชายใด" อูนัสทูลบอก
"ฝ่าบาทราชองครักษ์ขอเข้าเฝ้า" ทหารก้าวเดินเข้าทูลบอกพระองค์
"เข้ามาได้" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ ไม่ช้าราชองครักษ์คาเฟรก็ก้าวเดินเข้ามาถวายบังคมพระองค์
"มีอะไรแต่เช้าหรือพระเจ้าค่ะ" คาเฟรทูลถามพระองค์
"เจ้าไปสืบมาให้ข้าว่า ตาฮารีเป็นใคร นางอยู่กับใคร และใครว่าจ้างนางหรือไม่ ข้าต้องการด่วนที่สุด ที่สำคัญขอให้เป็นการลับไม่ให้ใครล่วงรู้เรื่องนี้" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้
"กระหม่อมรับพระบัญชา" คาเฟรทูลเช่นนี้
"ฝ่าบาท ถ้าสมมุติว่านางมีสายให้มิโนอัน" อูนัสทูลถามขึ้นมา
"ข้าก็ไม่ไว้นางเช่นกัน"
- ผู้เขียน
