ตอนที่ 6 เสพสังวาส NC25+
1456 คำ
"ข้าจะแตะต้องใครหรือไม่แตะต้องใคร มันก็เป็นเรื่องของข้า ที่นี่แผ่นดินของข้า ข้าเป็นเจ้าชีวิตของทุกคน แม้กระทั่งเจ้าที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้" องค์ฟาโรห์ตรัสด้วยพระสุรเสียงที่ไม่พอพระทัยยิ่งนัก องค์หญิงจึงรีบตรัสบอกพระองค์โดยทันที
"พระทัยเย็นก่อนเพคะ ตาฮารีไม่ได้หมายความเช่นนั้น" องค์หญิงตรัสแผ่วเบา และทอดพระเนตรมองพระพักตร์ที่งดงามอย่างลืมองค์ อีกทั้งยังใช้พระหัตถ์ลูบลงบนพระพักตร์ของพระองค์อีกด้วย แต่ทว่าพระนางสัมผัสถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งยังมีความเศร้าปะปนให้พระนางรู้สึกอีกด้วย เมื่อได้พระสติจึงรีบชักพระหัตถ์ออกทันที องค์ฟาโรห์จึงจับพระพักตร์เรียวเอาไว้
"ข้าต้องการจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้า ตาฮารี" องค์ฟาโรห์ตรัสแผ่วเบา และทอดพระเนตรมองพระเนตรหม่นหมองปนเศร้า พระองค์มีพระดำริว่าพระนางมีอะไรในพระทัย แต่ก็ไม่สามารถอ่านพระทัยของพระนางออกได้ มันทำให้พระองค์แปลกพระทัยยิ่งนัก เพราะพระองค์จะอ่านความคิดจากการสัมผัสมือของผู้นั้น แต่ว่าพระองค์กลับไม่สามารถอ่านความคิดของนางได้
"ถ้าฝ่าบาทไม่รังเกียจจะดูตาฮารีรำระบำให้ทอดพระเนตรดูอีกครั้งดีหรือไหมเพคะ" องค์หญิงตรัสถาม เพื่อเบี่ยงเบนความสนพระทัยในตัวของพระนาง
"ข้าต้องการเจ้ามากกว่า"
องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ แล้วทรงดันองค์หญิงลงบนพระแท่นบรรทมที่ไม่เคยมีหญิงคนไหนได้ร่วมพระแท่นองค์หญิงเมอร์อาร์ผู้นี้ การกระทำของพระองค์เช่นนี้ทำให้พระนางแย้มพระสรวลด้วยความพึงพอพระทัยยิ่งนัก ถือว่าได้เข้าใกล้พระองค์มากขึ้น
"ฝ่าบาท อย่าพระทัยร้อนสิเพคะ" องค์หญิงตรัสแผ่วเบาด้วยพระสุรเสียงเย้ายวนยิ่งนัก ขณะที่องค์ฟาโรห์ใช้พระโอษฐ์ซุกไซ้ที่พระศอด้วยความหลงใหล พระนางใช้พระหัตถ์ลูบลงที่พระอุระที่อุดมไปด้วยกล้ามพระมังสาแผ่วเบา แล้วพระองค์มาขยำพระอุระคู่งามอวบอิ่มภายใต้ร่มผ้า นางเอามืออีกข้างจับกริชออกจากฝักหมายจะแทงพระองค์ ทว่าองค์ฟาโรห์จับพระหัตถ์เรียวที่ถือกริชไว้ได้ทันที แล้วดึงกริชออกจากมือนางโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีแล้วจับมือนางทั้งสองข้างยึดไว้ มองหน้านางด้วยความพิโรธ
"ลูกไม้ตื่นๆ ไม่สามารถใช่กับข้าได้ตาฮารี" องค์ฟาโรห์ตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเฉย
"กริชมันเป็นสมบัติตกทอดจากบิดา มารดาของหม่อมฉัน อยากจะเอาออกจากตัว กลัวฝ่าบาทจะโดนบาดเพคะ" องค์หญิงตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา อีกทั้งยังตั้งพระสติไว้ไม่ให้เผยความจริงออกมา
"เจ้าเป็นใครกันแน่ ตาฮารี" อินโยเซฟถามพระนางจ้องไปที่ดวงตาของนาง นางไม่อาจหลบสายตาของเขาได้เลย
"หม่อมฉัน ตาฮารีเป็นหัวหน้านางระบำหลวงของมิโนอันอย่างไรเล่าเพคะ" องค์หญิงตรัสแผ่วเบา
"แล้วทำไมพกอาวุธเข้ามาในห้องนอนของข้า" องค์ฟาโรห์ตรัสถามด้วยพระสุรเสียงดุดัน
"ไปไหนมาไหนหม่อมฉันจะพกกริชตลอดเวลา เพราะมันเป็นสมบัติของบิดาของหม่อมฉันที่ให้ไว้ก่อนที่ท่านจะตายจากไป และกริชเล่มนี้ไม่เคยห่างกายหม่อมฉันแม้แต่น้อยเลยเพคะ"
"ข้าขอโทษที่คิดอคติต่อเจ้า" องค์ฟาโรห์ตรัสแผ่วเบา เพราะตั้งแต่ประสูติไม่เคยพระดำริขอโทษใคร แต่กลับหญิงผู้นี้กลับขอโทษอย่างสนิทพระทัย
"ให้ตาฮารีกลับห้องเถอะเพคะ" องค์หญิงตรัสแผ่วเบา
"ข้าไม่ให้ไป" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ แล้วทรงกระชากพระภูษาที่พระนางใส่ไม่มีชิ้นดี การกระทำเช่นนี้ของพระองค์ ทำให้พระองค์ถึงกับตะลึงในพระสิริงดงามเหนือสตรีนางใดที่พระองค์พบพาน พระนางพระฉวีขาวดุจน้ำนม พระถันอวบอิ่มใหญ่ล้นจนเกินตัว เมื่อทอดพระเนตรมองโอเอซีสของพระนางชั่งงดงามเกินคำบรรยาย พระองค์ใช้พระหัตถ์หนาเกลี่ยป่าดงดิบให้เผยภายใน บัดนี้สายธารทะลักจนชุ่มฉ่ำยิ่งนัก
"อืม...อย่าเพคะ"
องค์หญิงครางแมวเบา เมื่อองค์ฟาโรห์ใช้ดัชนีลูบไล้บนพระโยนีแผ่วเบา ทำให้พระสติเตลิดยิ่งนัก สายธารของพระนางนั้นหลั่งไหลออกมาดุจเกลียวคลื่น จนเจิ่งนองบนพระดัชนีของพระองค์
"เจ้าคิดจะหยุดข้าได้หรือ" องค์ฟาโรห์ตรัสถามแผ่วเบาและทอดพระเนตรมององค์หญิงที่ปิดพระเนตรด้วยความเคลิบเคลิ้มที่พระองค์กำลังปรนเปรออยู่เช่นนี้
"อืม"
องค์หญิงทรงบิดพระวรกายไปมาด้วยความเสียว เขาจ้วงพระดัชนีทั้งสองพระดัชนีลงไปช้าๆ พระนางก็ตอกรัดพระดัชนีของพระองค์แน่น
"แน่นดีจัง" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ และแย้มพระสรวลด้วยพระอาการพึงพอพระทัยยิ่งนัก
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อืม...ฝ่าบาท"
องค์หญิงทรงจับพระกรหนาแกร่ง องค์ฟาโรห์สอดใส่พระดัชนีไม่หยุดยั้ง ทำให้สายธารหลั่งไหลไม่หยุดจนสายธารพวยพุ่งดุจน้ำที่แตกกระจาย องค์ฟาโรห์ถอดพระภูษาสีขาวผืนเดียวออกจากพระวรกายทันที
การที่เห็นความเป็นชายชาตรีนั้นทำให้พระนางตะลึงยิ่งนัก เพราะมันใหญ่และยาวจนน่าหวาดกลัวยิ่งนัก
"เจ้าเป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้ายที่จะได้สัมผัสมัน" องค์ฟาโรห์ตรัสด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาชวนให้ลุ่มหลง พระนางกลับทอดพระเนตรในส่วนนั้นด้วยความหวาดกลัวยิ่งนัก พระองค์จับพระหัตถ์ของนางมาจับส่วนนั้นทันที พระนางกลับสะดุ้งด้วยความตกพระทัย แต่สีพระพักตร์นั้นแดงก่ำด้วยความเขินอายยิ่งนัก
"เมื่อครู่เจ้ายังเจรจากับข้าอยู่เลย ทำไมถึงเงียบไปเล่า" องค์ฟาโรห์ตรัสถามด้วยพระสุรเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก น้อยคนจะได้ยินสุรเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้
"หม่อมฉันไม่รู้จะกล่าวอะไรกับฝ่าบาทเพคะ" องค์หญิงตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา ทอดพระเนตรองค์ฟาโรห์ด้วยสายพระเนตรแพรวพราวเป็นประกาย องค์ฟาโรห์แย้มพระสรวลมองพระนางด้วยความเอ็นดู
องค์หญิงประทับนั่งลงและเผยแย้มพระสรวล แล้วใช้พรโอษฐ์จูบที่พระโอษฐ์หนา สอดพระชิวหาเข้าไป ทำให้พระชิวหาของทั้งสองควานหาความหวานของกันและกัน แล้วไล้ซอกพระศอของพระองค์ พระหัตถ์เรียวลูบไล้ที่พระอุระอย่างเอาพระทัย
จนองค์หญิงเมอร์อาร์ทรงรู้สึกได้ว่า
‘ทำไมร่างกายข้า ถึงต้องการจะเสพสุขกับเขาเหลือเกิน’
"ตาฮารี เจ้าสอนข้าได้ไหมเรื่องนี้ ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะถนัดกว่าข้า" องค์ฟาโรห์ตรัสเช่นนี้ แล้วแย้มพระสรวล พระนางประทับบนพระโอษฐ์แผ่วเบา
"ตามคำบัญชาเพคะ" องค์หญิงตรัสแผ่วเบา
‘เอาวะเป็นไงเป็นกัน ข้าเรียนรู้เรื่องให้ความสุขกับบุรุษมาพอสมควร ขุดตำรามารยาหญิงมาใช้เลยเมอร์อาร์ ในเมื่อข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ ข้าจะให้เจ้ารักข้า และทรมานในความรัก จนเจ้ากระอักเลือดไปเสียเลย ข้ายอมสูญเสียความบริสุทธิ์ของข้า เพื่อเสด็จพี่ เพื่อมิโนอันของข้า’
องค์หญิงแย้มพระสรวลให้พระองค์ และใช้พระหัตถ์ทั้งสองข้างผลักพระองค์ให้ประทับนอนลงทันที องค์ฟาโรห์ก็ประทับนอนลงโดยทันที พระองค์อยากรู้ว่า พระนางจะทำอย่างไรต่อไป
พระนางก้มลงใช้พระหัตถ์ข้างหนึ่งยันพระแท่นเอาไว้ แล้วใช้พระชิวหาโลมเลียปลายยอดของพระอุระทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆ ไล่ลงมายังแนวขน พระนางทอดพระเนตรพระองค์ที่กำลังท้าทายพระนางอยู่นั้น พระนางเลียที่ปลายยอดแผ่วเบา
"โอ...อา..."
องค์ฟาโรห์ทอดพระเนตรมององค์หญิงด้วยความหลงใหล พระนางกลืนพระองค์เพียงครึ่ง เพราะมันใหญ่เกินไปที่จะเข้าไปหมด ส่วนอีกครึ่งที่เหลือพระนางใช้พระหัตถ์ลูบขึ้นลงเพื่อกระตุ้นให้พระองค์พอพระทัย
"อืม...."
องค์ฟาโรห์ทรงร้องครางด้วยความเสียวกระสัน พระนางทอดพระเนตรมององค์ฟาโรห์ที่ปิดพระเนตรด้วยความเคลิบเคลิ้ม แล้วพระองค์ลืมพระเนตรขึ้นเมื่อสายธารนั้นหลั่งไหลออกมาเป็นจำนวนมาก จนมันล้นทะลักออกข้างริมพระโอษฐ์บาง พระนางกลับกลืนลงไปอย่างไม่รังเกียจ แล้วทอดพระเนตรมองพระพักตร์ขององค์ฟาโรห์สายพระเนตรหวานราวกับสะกดจิต
ตอนหน้ารับประกันความแซ่บ
อย่าลืมคอมเม้นท์ กดหัวใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊าจ๊ะ
1 คอมเม้นท์ 1 กำลังใจ
- ผู้เขียน
