ญาดาไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้น วันที่เธอได้นั่งรับประทานอาหารกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี และยังเป็นการรับประทานอาหารนอกบ้านเสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ทำใจไว้แล้วว่าวิธานคงพาเธอกลับบ้านแน่ๆ แต่กลับคิดผิด เพราะชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เป็นทางผ่านกลับบ้าน
แม้จะไม่ใช่ร้านอาหารใหญ่โตหรูหรา เป็นร้านอาหารธรรมดาบรรยากาศน่ารักกำลังดีไม่วุ่นวาย แต่ญาดากลับมีความสุขที่สุดเมื่อตรงข้ามเธอมีผู้ชายที่ชื่อวิธานนั่งอยู่
“กินเถอะจะมองอะไรนักหนา” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกมองมากจนเกินไป ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไป และยังสังเกตเห็นว่าข้าวในจานของคนตรงหน้าไม่พร่องลงเลยสักนิด ทั้งที่เขากินไปจะครึ่งจานแล้วด้วยซ้ำ
“ค่ะ” เพียงคำเดียวที่ตอบรับ แต่เป็นคำเดียวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจจนตาเรียวหยีลง รอยยิ้มที่วิธานไม่เคยสนใจแม้แต่นิด ทว่าวันนี้กลับเผลอมองรอยยิ้มนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ขอบคุณที่พาหญ้ามาทานข้าว
