คำพูดของเขาทำเอาแพรวาแทบหยุดหายใจ คิดถึงเหรอ เธอควรคิดถึงคนที่ทำเหมือนไล่เธอ ตวาดเธอทั้งที่ไม่เคยจริงๆน่ะเหรอ
"แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงนาย เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" แพรวาว่าอย่างเคียดแค้น
"งั้นเหรอ" นัทพยักหน้าเบาๆพลางยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆผละตัวเองออก อีกไม่กี่นาทีจะได้เวลาเริ่มงานแล้ว
"รถคงจะเสร็จในอีกสามวัน ถึงวันนั้นค่อยมาเอา"
"อืม เดี๋ยวฉันส่งลูกน้องพ่อมา" แพรวาว่าแล้วจะเดินออกไปจากตรงนี้ เธอจะไปเรียกรถแท็กซี่
"เดี๋ยวสิ" คำพูดของนัททำเอาแพรวาหยุดเดิน จนอีกคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า แพรวาเงยหน้ามองคนที่สูงกว่า เห็นเขาส่งยิ้มบางๆมาให้จนเธอแปลกใจ
"จะกลับยังไง.." นัทถามน้ำเสียงอ่อนโยน
"ชะ..ช่างฉันสิ" แพรวาไม่ชินแบบนี้ เหมือนไม่ใช่เขา
"ไปขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง สภาพแบบนี้ไม่น่าถึงห้องหรอกหากนั่งแท็กซี่"
"นี่" ว่าแล้วไง เขามันปากร้ายยังไงก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
"หึ"
"ไม่ต
