พอนัทเปิดประตูรถลงไป เขาก็เดินดุ่มๆไปยังลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นไปบนห้อง โดยแพรวาที่เห็นความรวดเร็วก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก เธอยังไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองควรขึ้นไปไหม หรือทำอะไรในตอนนี้
แต่สมองมันบอกว่าเขากำลังเดินหนีเธอ ให้เธอรีบวิ่งตามเขาไป แพรวายังมีอาการของคนที่หวาดกลัวการถูกทอดทิ้งเสมอมา
ถึงมันจะน้อยลงแต่มันก็อยู่ในจิตใต้สำนึก หากมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างมากระตุ้นความรู้สึก เพียงแค่นิดเดียวแต่แพรวาไม่สามารถควบคุมมันเอาไว้ได้เลย
หมับ! มือเรียวคว้าเข้าที่แขนของเขาทันทีพลางหายใจเหนื่อยหอบ
"คนบ้า ทำไมนายไม่รอฉันฮะ" แพรวายังคงเป็นคนเดิมเมื่อเขาทำท่าทีไม่สนใจเธอ แต่กับเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เขาดูสนใจเธอเธอกลับดูไม่เป็นตัวของตัวเองซะงั้น มันหวั่นไหว
"ก็นึกว่าไม่อยากขึ้นมาไง"
"ก็มันแน่อยู่แล้ว แต่นายพาฉันมาที่นี่ฉันก็ต้องขึ้นมามั้ยฮะ"
"เชื่อมาก.." นัทบอกก่อนจะหยิบคีบการด์ในกระเป๋ากางเกงออกมาสแกน
