ขวัญเอ๊ยขวัญมา
1069 คำ
ตอนที่ 9
“แฟนคุณขับรถตามมาครับ คุณก้มต่ำเอาไว้นะ..เขามีปืน” บอกเสร็จ อนาวินก็รีบบอกให้หญิงสาวโทรแจ้งตำรวจ ก่อนจะพยายามขับรถหนีด้วยความระมัดระวัง
อนาวินขับรถหลบหลีกมุดซ้ายมุดขวาไปเรื่อย ๆ เพื่อหนีกระสุนปืนของอีกฝ่ายที่ไล่ยิงตามมา ศิรินทร์รัตน์กรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อกระสุนทะลุผ่านกระจกหลังเข้ามาก่อนจะเฉียดศีรษะของเธอไปอย่างหวุดหวิด
บนท้องถนนที่ยังคราคร่ำไปด้วยรถราสัญจรไปมาทั่ว ทำให้ยากต่อการหลบหลีกและใช้ความเร็วสูง อนาวินต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ไม่เช่นนั้นไม่เขาหรือติวเตอร์สาวคนสวยคนนี้อาจจะถูกกระสุนปืนที่กระหน่ำยิงมาเรื่อย ๆ ก็เป็นได้
ชายหนุ่มไม่มีเวลาคิดนานก่อนที่จะตัดสินใจหักเลี้ยวเข้าซอยทางซ้ายมืออย่างกะทันหันจนรถของเขาเซไปจนเกือบคว่ำ ศิรินทร์รัตน์กรีดร้องด้วยความตกใจจนโทรศัพท์ที่เธอกำลังโทรหาตำรวจกระเด็นร่วงพื้นไปหายไป
รถสปอร์ตคันหรูของอนาวินที่เลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ มาได้สำเร็จเขาก็รีบดับไฟจนมืดสนิท ก่อนจะค่อย ๆ ขับทะลุซอยเปลี่ยวเข้าไปเรื่อย ๆ เพื่อไปทะลุอีกทาง ซึ่งที่นี่เป็นทางลัดและน้อยคนนักที่จะรู้ พอเขาผ่านจุดนั่นมาได้สำเร็จ อนาวินก็รีบเปิดไฟหน้ารถและขับตรงไปยังสถานที่หลบภัยที่ตนเองพอจะนึกออก
“ขอโทษนะคะ 191 ยังไม่มีใครรับเลย แล้วโทรศัพท์ของฉันก็ร่วงหายไปแล้ว”
“ช่างมันเถอะครับ..เรารอดแล้ว” เขารีบบอกเธอ ศิรินทร์รัตน์ถอดหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ชายหนุ่มขับรถมาจอดไว้ตรงสวนหย่อมหน้าบ้านของใครสักคน เขารีบหาโทรศัพท์ที่ร่วงอยู่ตรงพื้นมาคืนให้เธอ ก่อนจะถือโอกาสจูงมือหญิงสาวลงจากรถ เขารู้ดีว่าเธอยังอยู่ในอาการหวาดผวา ก่อนจะประคองร่างของติวเตอร์สาวให้เดินเข้าไปยังบ้านพักหลังหนึ่งซึ่งอยู่ในบริเวณนั้นถัดจากสวนหย่อมออกไปเพียงเล็กน้อย
อนาวินเฉลยว่าที่นี่เป็นบ้านพักของบิดาที่สร้างเอาไว้ ก่อนจะเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟังว่าบ้านหลังนี้สร้างขึ้นมาเพื่อมารดาของเขา ที่ได้แยกกันอยู่กับบิดา แต่อนาวินก็ไม่ได้อธิบายว่าเพราะเหตุผลอะไรมารดาของอนาวินถึงต้องแยกกันอยู่กับบิดาของเขากันแน่
เขาบอกเพียงแค่ว่าบ้านหลังนี้มันแทบจะถูกปิดตายมาเป็นเวลานานหลายปี ตั้งแต่มารดาของอนาวินเสียไป อนาวินเล่าว่าตนเองไม่ค่อยชอบบ้านหลังนี้สักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้จำเป็นที่จะต้องหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน
อนาวินนั้นยังมีคอนโดเป็นชื่อของตนเองอีกยี่สิบชั้นพี่บิดาสร้างเอาไว้ใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยของบุตรชายเพื่อให้เขาเดินทางได้สะดวก และอนาวินก็เอามาเปิดให้เพื่อนนักศึกษาเช่าในราคาถูก
“ผมคงจะไปส่งคุณที่หอไม่ได้ในตอนนี้ เพราะแฟนคุณอาจจะตามไปดักรอเราที่นั่น” เขาบอกกับเธอระหว่างพาหญิงสาวเข้ามาภายในบ้านเรียบร้อยแล้ว ถึงที่นี่จะไม่มีคนอยู่ แต่บิดาของอนาวินก็สั่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดเอาไว้อยู่ตลอดเวลา
“ค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ ศิรินทร์รัตน์ยังไม่จากอาการหายตกใจจากเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาเมื่อสักครู่
“ให้ผมทำแผลให้คุณนะ” เขาถามเมื่อเห็นสภาพอิดโรยของเธอและบาดแผลฟกช้ำบนใบหน้าและลำคอ ใช่แล้ว!..เธอถูกแฟนหนุ่มบีบคอในรถ และก่อนที่ตนเองจะหมดลมหายใจ ศิรินทร์รัตน์ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีถีบร่างของแฟนหนุ่มจนเขาควบคุมรถไม่อยู่และรถก็เซถลาลงข้างทางจนเธอหนีรอดออกมาได้
หญิงสาวไม่อยากปฏิเสธน้ำใจของคนที่เพิ่งช่วยเหลือเธอ เมื่อชายหนุ่มถือกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้ เขานั่งลงข้าง ๆ และถามอาการของเธออย่างห่วงใย
อนาวินใช้สำลีชุบน้ำเกลือเพื่อล้างทำความบาดแผลให้เธอบริเวณใบหน้าและมุมปาก ก่อนจะใช้ไอโอดีนสำหรับใส่แผลสด ค่อย ๆ ทาเบา ๆ ไปที่บริเวณบาดแผล
“อะ โอ๊ยย เจ็บ!!!” มือเรียวบางรีบยื่นไปจับที่ข้อมือของชายหนุ่มทันที แววตาของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บ
“ขอโทษครับ..คุณครู แต่ผมก็เบามือสุดแล้วนะครับ” อนาวินรีบขอโทษเธอ
“คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณครูแล้วก็ได้ค่ะ”
“อ่าว!..ทำไมล่ะครับ แล้วคุณจะให้ผมเรียกว่าอะไร”
“ก็ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในสถานะครูกับลูกศิษย์ไงคะ แล้วคุณก็เก่งเกินไปที่ฉันจะสอนแล้วล่ะค่ะ ไม่รู้จะมาเรียนทำไม” เขายิ้มกว้างให้เธอก่อนจะเอ่ยคำถามต่อไป
“แล้วผมต้องเรียกคุณว่าพี่มั้ย”
“หึ!!..” เธอส่ายศีรษะ
“เราอายุห่างกันแค่ปีเศษ ๆ เองนะคะ ฉันมานับดูแล้ว ถ้าคุณไม่เสียเวลาไปเรียนแพทย์ เราก็น่าจะเรียนรุ่นเดียวกัน” เธออธิบาย
“คุณจะเอายังไงต่อไปครับ เรื่องที่เขาทำร้ายร่างกายคุณ” เขาถาม
“แล้วคุณคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีคะ” ศิรินทร์รัตน์ถามกลับ อนาวินครุ่นคิด เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมากน้อยขนาดไหน ขืนไปยุให้ทั้งคู่เลิกกันแล้ววันหนึ่งผู้ชายคนนั้นมาง้อศิรินทร์รัตน์ได้สำเร็จ เขาไม่ต้องกินอาหารหมาอาหารแมวหรือไง! อนาวินคิดได้ดังนั้น จึงถามออกไปอย่างเป็นกลาง
“ผมคงตัดสินใจแทนคุณไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณก็น่าจะรู้ด้วยตัวคุณเองอยู่แล้วว่าคุณควรจะเอายังไงต่อไป หากเขามาคุกคามคุณอีก” หญิงสาวถอนหายใจออกมา เมื่อเธอผิดหวังกับข้อเสนอของเขาเล็กน้อย
“ฉันก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่ถ้าเขาคุกคามหนักขึ้นเรื่อย ๆ เห็นทีฉันก็คงต้องแจ้งความบ้างแล้วล่ะ”
- ผู้เขียน
