ปิ่นนั่งนิ่งอยู่บนตักแกร่งของสายลมในห้องทำงาน เจ้าของห้องล็อกประตูไว้เรียบร้อยและไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาในห้องทำงาน เฟยที่มักจะเข้ามานั่งทำงานอยู่ในห้องนี้บ่อยๆต้องหอบข้าวหอบของออกไปนั่งโต๊ะเก่าของปิ่นที่หน้าห้องทำงานของผู้เป็นนายแทน
“ คุณปล่อยหนูลงได้แล้ว “
ฟอดดดดด !!
ปลายจมูกแกร่งกดหอมไปที่แก้มนวลอย่างนึกหมั่นเขี้ยว…
” พี่ เรียกพี่ว่า พี่ นี่ผัวนะครับอีกหน่อยก็จะเป็นพ่อด้วยยังเรียกคุณอยู่นั่น เรียกพี่ให้ชื่นใจหน่อยครับ” ใบหน้าหล่อๆของมาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกอยู่ข้างๆพวงแก้มขาวเนียนของคนบนตัก ลมหายใจอุ่นๆมันรดลงบนแก้มนวลทำให้คนตัวเล็กนั่งตัวแข็งทื่อไปทันที แขนแกร่งสองข้างกอดรอบร่างเล็กไว้แน่น กลิ่นกายหอมๆของคนตัวเล็กมันทำให้เลือดในกายของมาเฟียหนุ่มสูบฉีดไปทั่วร่าง กรามหนาบดเข้าหากันแน่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทนไม่ไหว…
ฝามือหนาที่อยู่นิ่งในตอนแรกเริ่มซุกซนลูบคลำไปตามร่างเล็กพลางบีบขยำเ
