มาเฟียร้ายหวงรัก

“ ฮือ…คุณลมอย่าทำปิ่นเลยนะคะ ” เสียงหญิงสาวในห้องเอ่ยพลางสะอื้นไห้ออกมา “ ทำไม…ทีไอ้หมอเวรนั่นมันพาเธอไปไหนต่อไหนมาทั้งวัน เธอร้องอ้อนวอนมันแบบนี้ด้วยไหมหรือครางรับมันอย่างเดียว ห๊ะ ! ” เสียงทรงอำนาจเอ่ยเสียงดังขึ้น กระบอกตาคมจ้องมองใบหน้านวลสวยที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตานิ่ง กรามหนาบดเข้าหากันแน่นเมื่อนึกไปถึงภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขาเห็น “ ปิ่นไม่เคยทำอย่างที่คุณพูด ฮือ ! ” เสียงหญิงสาวเอ่ยพร้อมสะอื้นออกมา พลางเอ่ยปฏิเสธทุกอย่างออกไป เขามองเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “ เหรอ…ไม่เคยทำแล้วเธอไปไหนกับมันมาตอบให้ดีๆนะปิ่นแล้วอย่าหาว่าฉันใจร้าย ! ” เป็นอีกครั้งที่สายลมเอ่ยเสียงดังออกมา จนร่างบางที่ยืนพิงโต๊ะทำงานราคาแพงสะดุ้งตกใจ “ พี่หมอแค่ชวนปิ่นไปกินข้าว เขาแค่จะเลี้ยงข้าวย้อนหลังวันเกิดให้ปิ่น ฮือ.. คุณลมปล่อยปิ่นเถอะนะคะปิ่นเจ็บ ฮือ !! “ หญิงสาวเอ่ยบอกออกไป เธอเจ็บเหลือเกินจากแรงของฝ่ามือหนาที่บีบอยู่ที่ต้นแขนเรียวเล็กของเธอ แต่เจ็บที่กายก็คงจะไม่เท่า เจ็บที่ใจ “ อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอไปไหนกับมันอีกไม่งั้น ไอ้เวรนั่นมันจะเหลือแค่ชื่อ “ สายลมเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกไป ตาคมยังคงจ้องมองที่ใบหน้านวลสวยไม่วางตา ก่อนที่มือหนาจะผละออกจากต้นแขนเรียวเล็ก ตาคมปลายตาไปมองยังรอยแดงที่ต้นแขนขาวเนียนที่เขาเพิ่งออกแรงบีบขยำไปก่อนหน้า ก่อนจะลากสายตากลับไปมองทางอื่น ร่างบางที่หลุดออกจากการเกาะกุมก็สาวเท้าวิ่งออกจากห้องทำงานหรูของเขาไปทันที สายลมมองตามแผ่นหลังเล็กที่วิ่งหนีออกไปนิ่ง เขาไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา ร่างบางวิ่งเข้ามาแอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำภายในบ่อนกระบอกตาสวยบวมแดงเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่เคยนวลสวยเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่มันไหลลงมาซ้ำแล้วซ้ำอีก หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองในใจอยู่เสมอว่า *เธอผิดขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเกลียดเธอขนาดนั้นเลยใช่ไหม เกลียดจนมองกันดีๆไม่ได้ เกลียดจนพูดจาดีๆกันไม่ได้ เกลียดเธอมากทำไมไม่ฆ่าเธอทิ้งให้มันสาสมกับความผิดของเธอเลยละ * “ ฮือ ….. คุณลมใจร้าย คุณลมใจร้าย ” เรียวปากสวยพึมพำเคล้าเสียงสะอื้นอยู่คนเดียวในห้องน้ำ เวลาที่เขาอยู่กับกลุ่มพี่ๆของเขาๆจะสนุกร่าเริง มีแต่เสียงพูดคุย หัวเราะและรอยยิ้ม ต่างจากเวลาที่เขาอยู่กับเธอ เขาเฉยชาราวกับเทือกเขาน้ำแข็ง บางครั้งเขาก็ดุร้ายราวเสือ บางครั้งเขาก็นิ่งราวกับคลื่นในทะเลที่กำลังสงบ ทุกเวลาทุกนาทีที่เธออยู่ที่นี่ เธอพยายามแก้ไขความผิดพลาดทั้งหมดของตัวเอง พร้อมๆไปกับการตอบแทนบุญคุณของผู้ที่เธอนับถือสุดหัวใจ บุญคุณที่เขาให้ที่ซุกหัวนอน บุญคุณที่เขาให้การศึกษาที่ดีกับเธอ คนที่เธอเคยคิด “ ทำร้าย ” ในวันนั้นกลายมาเป็น ” ผู้มีพระคุณ “ ของเธอในวันนี้