เช้าวันใหม่….บนเตียงนอนขนาดใหญ่มีร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ มาเฟียหนุ่มจับคนตัวเล็กกระแทกยันพระอาทิตย์ของวันใหม่ขึ้น
กระบอกตาคมนั่งจ้องมองใบหน้านวลสวยที่ดูจะอ่อนเพลียเพราะกว่าคนตัวเล็กจะหลับก็เกือบเช้าเหมือนกัน
มือหนาอังที่หน้าผากมนเบาๆเพื่อเช็คอุณหภูมิร่างกายของคนรัก โต๊ะข้างเตียงมียามีน้ำวางไว้พร้อม ใจก็เป็นกังวลอยู่ไม่น้อยกลัวจะทำน้องป่วยอย่างครั้งก่อนอีก…
“ ถ้าป่วยอีกแม่เอากูตายแน่ ” ปากหนาเอ่ยพึมพำออกมา ผู้หญิงสองคนที่มาเฟียหนุ่มกลัวที่สุดก็เมียกับแม่เนี่ยแหละ
กระบอกตาสวยค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับหาแสงก็เห็นร่างหนาที่แสนคุ้นเคยนั่งอยู่ข้างๆตัวเอง…
” ทำไมไม่เรียกหนูละคะ “ คนตัวเล็กเอ่ยถามสายลมออกไป
” เหนื่อยไหม “ อีกคนที่เป็นห่วงน้องมากจึงเอ่ยถามออกไป ใบหน้านวลสวยส่ายหน้าปฏิเสธทันที เหมือนร่างกายเธอจะเริ่มชินไปแล้วกับเรื่องอย่างว่ากับความอึด
