สะดุดรัก...คู่หมั้นกำมะลอ

คนพิการ...1

“ก็อยากสิคะ ใครก็อยากแต่งงานกับคนหน้าตาดีแบบพ่อเลี้ยง” หญิงสาวแสร้งเย้าชายหนุ่มเพื่อไม่ให้เขาคิดถึงปมด้อยของตน แต่ดูท่าแล้วบาดแผลของชายหนุ่มนั้นลึกเสียจนหญิงสาวนั้นคาดไม่ถึง

“แล้วถ้าฉันผ่าตัดแล้วฉันยังตาบอดเหมือนเดิมล่ะ เธอจะทำยังไง” ธนนท์ถามกลับหญิงสาวไป เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงเมืองกรุงอย่างเธอ จะอยากใช้ชีวิตอยู่กับคนตาบอด ท่ามกลางเมืองที่ไร้แสงสีแห่งนี้ไปชั่วชีวิตหรอกนะ

“ก็ไม่เป็นไร ฉันก็จะอยู่กับพ่อเลี้ยงแบบนี้ ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องกังวลว่าพ่อเลี้ยงจะไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย” อันนากล่าวเสียงสดใส เธอตอบตามที่เธอคิดเช่นนั้นจริง เพราะถ้าคู่หมั้นของเธอเป็นเช่นนี้ หญิงสาวก็จะไม่มีวันทอดทิ้งเขาเป็นอันขาด แต่แค่เขาเป็นคู่หมั้นของคนอื่น หญิงสาวจึงต้องเผื่อใจไว้ และย้ำตนเองอยู่ตลอดว่าเธอมันเป็นแค่คู่หมั้นกำมะลอเท่านั้น

“ฉันไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดหรอกนะ เพราะพูดใครมันก็พูดได้ แต่จะมีสักกี่คนทำได้อย่างที่พูด” ธนนท์ยังคงมองหญิงสาวในแง่ร้ายไม่เปลี่ยน เขาไม่มีวันเชื่อว่าคนที่แทบจะไม่เคยใกล้ชิดกัน จะเอาทั้งชีวิตมาฝากไว้กับคนแบบเขาได้ยังไง

“ก็รอดูต่อไปสิคะ เลิกสงสัยได้แล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า” หญิงสาวถือวิสาสะเข้าไปพยุงร่างสูงของเขา ชายหนุ่มขืนตัวเล็กน้อย แต่หญิงสาวก็ดันร่างสูงให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามแรงจูงของเธอได้สำเร็จ ชายหนุ่มแอบยิ้มเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะแรงเยอะขนาดนี้ ชักเริ่มสนุกแล้วสินะกับการที่มีเธอเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขา

หญิงสาวจับจูงชายหนุ่มจนแทบจะเรียกว่าลาก จนกระทั่งเธอสามารถนำพาร่างสูงมาถึงห้องรับประทานอาหารได้สำเร็จ เธอกดไหล่ของชายหนุ่มให้นั่งลง ก่อนที่จะจัดแจงวางผ้ากันเปื้อนให้เขา พร้อมทั้งหยิบช้อนใส่มือชายหนุ่ม

“โอเค ทานได้แล้วค่ะ” อันนากล่าวเสียงใส

“เธอคิดอะไรอยู่ ตาฉันมองไม่เห็นฉันจะกินได้ยังไง” ธนนท์แกล้งหญิงสาว เพราะแต่ก่อนถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นแต่เรื่องการรับประทานอาหารเขาก็พอจะช่วยเหลือตนเองได้ แต่วันนี้เมื่อมีหญิงสาวคอยจ้ำจี้จ้ำชัย เขาจึงอยากแกล้งเธอ

“แล้วปกติพ่อเลี้ยงทานยังไง” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความฉงนใจ เพราะเขาอยู่ที่นี่ตามลำพัง แล้วใครจะมาดูแลเขา ถ้าเขารับประทานอาหารเองไม่ได้