“ทำไม กลัวจะหวั่นไหวหรอ”
ผมถามทันที
“เปล่าสักหน่อยค่ะยังไงข้าวก็ไม่หวั่นไหวกับพี่เสือหรอก”
ตอบผมทันทีเหมือนกัน
“แต่ทำไมพออยู่ใกล้ข้าวพี่ถึงได้หวั่นไหวทุกครั้งแล้วก็หวั่นไหวมากด้วย รู้มั้ยเวลาที่เห็นข้าวเย็นชามันปวดใจแค่ไหน”
ถ้าผมไม่ได้เกิดมาเป็นเพศที่ต้องทำตัวเข้มแข็งตอนนี้ผมคงจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“แล้วก่อนหน้านี้พี่เสือทำดีกับข้าวมั้ยคะ”
ประโยคนี้ทำให้ผมพูดไม่ออก ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันผมก็ตั้งต้นเกลียดขี้หน้าข้าวทั้งที่ความจริงแล้วข้าวไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย เรื่องระหว่างผมกับเชอร์รี่ที่เกิดขึ้นวันนั้นผมเลือกที่จะไม่แก้ตัวหรืออธิบายอะไรเพราะพูดไปข้าวก็คงจำไม่ได้ ดีไม่ดีมันอาจจะทำให้ข้าวต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม
ข้าว
ความเงียบมันคงจะเป็นคำตอบที่ฉันคิดเอาไว้ ถึงสมองของฉันจะเลอะเลือนแต่ฉันเชื่ออยู่อย่างนึงว่า ความรู้สึกไม่มีทางโกหกเรา
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
นอกจากจะไม่ปล่อยยังกอดฉันแน
