“ไม่ชอบที่ได้ยินว่าข้าวชอบมันต่างหาก”
อยู่ๆ ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมาแถมยังเอาตัวเข้ามาเบียดฉันมือข้างนึงค้ำยันอยู่กับชั้นหนังสือขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาหาฉันแต่สายตาจริงจังในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นน้อยใจแทน
“ขอโทษรู้ว่าผิดแต่มันทนไม่ได้จริงๆ ”
“เรื่องอะไรคะ”
ฉันแกล้งถาม
“ก็ที่ให้โอกาสคนอื่นไง”
“แล้วข้าวทำไม่ได้หรอคะ”
อันนี้ฉันถามจริงๆ ระหว่างทางถ้ามีคนใดคนนึงเกิดเปลี่ยนใจอีกคนก็ต้องยอมหลีกทางไม่ใช่หรอ
“ทำได้แต่อยากให้รู้ว่ามีคนที่จะเจ็บปวดมากเพราะงั้นช่วยรออีกหน่อยได้มั้ย”
“รออะไรคะ”
จนตอนนี้ความทรงจำของฉันก็ยังไม่กลับมาฉันเลยต้องถามให้แน่ใจว่าพี่เสือให้ฉันรออะไร
“ยังบอกตอนนี้ไม่ได้แต่สัญญาว่าไม่นาน”
“แล้วถ้าข้าวไม่อยากรอล่ะคะ”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
“อื้อออ”
อยู่ๆ พี่เสือก็จูบฉัน ฉันตกใจมากเพราะพี่เสือไม่เคยทำแบบนี้กับฉันเลยอย่างมากก็แค่กอด ลิ้นอุ่นๆ กวัดไปทั่วโพรงปากอย่างเอาแต่ใจแ
