ฮึกกก…..!!
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้ามืดมิดแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาไหลอย่างไม่ต้องอดกลั้น ร้องออกมาโดยที่ไม่สนว่าใครจะมองจนไม่รู้ว่าน้ำที่เปียกปอนอยู่บนใบหน้าฉันตอนนี้เป็นน้ำจากฝนที่กำลังจะเข้าสู่ฤดูกาลหรือเป็นน้ำตาของฉันล้วนๆ กันแน่
ปี๊บบบ!!
ไฟหน้าของรถยนต์คันนึงที่จอดเทียบฟุตบาทสาดมากระทบใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำฝนปะปนกัน ฉันหลี่ตาไปมองท่ามกลางสายฝนที่กำลังกระหน่ำลงมาก่อนที่เจ้าของรถคันที่ฉันรู้สึกคุ้นจะเดินตรงมาหาฉัน
“ทำไมมายืนตากฝนแบบนี้”
ร่มคันใหญ่ถูกกางขึ้นจนบังเม็ดฝนเม็ดใหญ่แต่น้ำตาที่ไหลรินอยู่ในตอนนี้ก็ไม่อาจจะหยุดไหลได้เพียงเพราะมีคนมาเห็นต่อให้คนนั้นจะเป็นพี่นนท์ก็เถอะ
“นี่ข้าวร้องไห้หรอ”
ฉันหันหน้าไปอีกฝั่งทันทีเพราะไม่อยากตอบคำถามสิ่งเดียวที่ฉันคิดออกคือรีบปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
“พี่นนท์มาทำอะไรแถวนี้คะ”
“พี่มาเที่ยวกับเพื่อนแต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว ขึ้นรถพี
