LINE
ฉัน : พี่อคินคะ
เนิ่นนานที่ฉันพยายามคิดหาคำพูดที่จะติดต่อไปที่พี่อคิน แต่คิดเท่าไหร่มันก็คิดไม่ออก ถ้าฉันถามเค้าไปว่าทำอะไรอยู่คะ มันจะเป็นคำถามที่โง่เกินไปมั้ย แต่ถ้าถามว่าพี่ถึงไหนแล้ว มันก็จะดูน่าเกลียดเกินไปมั้ย เพราะฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้กันแน่
ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนอย่างคิดไม่ตก ข้อความที่ส่งไปให้เขาก็ไม่แม้แต่จะอ่านมัน ฉันถอดหายออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า บอกตามตรงว่าฉันกลัว กลัวว่าพี่อคินจะทิ้งกันไปซะดื้อๆ
ก๊อก ก๊อก! ก๊อก ก๊อก!
ไม่รู้นานแค่ไหนที่ฉันเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังมาเป็นระยะ ฉันค่อยๆ เหวี่ยงขาลงจากเตียงนอนเดินไปเปิดประตูให้คนที่อยู่หน้าห้อง คุณแม่คงจะมาเรียกให้ลงไปทานข้าวสินะ
แกร้ก!
“พะ...พี่อคิน...ฮื่อ” นิ้วเรียวถูกยกขึ้นขยี้ตาบวมแดงเนื่องจากผ่านการร้องไห้มานานอย่างเหลือเชื่อ เมื่อภาพที่เห็นคือพี่อคินในชุดสูทอย
