“นั่นแกกำลังจะไปไหน” สองขาที่กำลังจะก้าวพ้นประตูถูกดักเอาไว้ด้วยเสียงเข้มของคุณพ่อ ท่านเดินเข้ามาหาผมโดยมีคนสนิทพยุงท่านอยู่
“พ่อยังไม่หายดี ทำไมไม่พัก เดินออกมาทำไม”
“เรื่องจิ๊บจ๊อย แกจะไปบ้านโน้นใช่มั้ย” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ เดินเข้าไปพยุงท่านให้กลับไปนั่งลงที่โซฟาตามเดิม
“นี่แกเห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไง ทำอะไรถึงไม่เคยปรึกษาฉันเลย”
“ถ้าพ่อจะบ่นเรื่องนี้ ผมขอตัวนะครับ” ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมเดินจากไปอีกครั้ง
“เดี๋ยวอคิน” มือหนาคว้าแขนของผมเอาไว้ กระตุกให้นั่งลงข้างๆ ท่าน” ถ้าแกคิดจะไปสู่ขอหนูตาม พ่อก็จะไปกับแกด้วย”
“ไม่ต้องหรอกน่า ผมจัดการเองได้”
“อย่ามาอวดเก่ง แกคิดว่าอนันต์จะยอมให้แกง่ายๆ งั้นเหรอ หนูตามเขามีพ่อมีแม่ แกเองก็มีฉัน ฉันที่เป็นทั้งพ่อและแม่ได้ในเวลาเดียวกัน” ผมค่อยๆ หันไปสบตาคนเป็นพ่อที่กำลังประกาศสรรพคุณตัวเองกับผม
“พ่อก็คือพ่อ ยังไงพ่อก็แทนแม่ไม่ได้”
“อืม
