(พี่อคิน เสียงอะไรคะ พี่อคิน! ได้ยินมั้ย)
ผมกดวางสายจากตามฝัน สายตาจับจ้องด้วยความจดจ่อ ไปที่ตัวเลขของชั้นที่ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไป และเมื่อถึงชั้นที่17 ผมก็รีบพุ่งออกจากลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก
ตอนนี้ต้องกลับเข้าห้องของตัวเองให้เร็วที่สุดก่อนที่จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเพราะตัวผม
“พี่อคินเป็นอะไรคะ ทำไมหน้าซี้ดแบบนี้” ตามฝันที่วิ่งมาตามทางเดินพอดีปรี่เข้ามาพยุงผมเอาไว้ เธอถามด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของผม
“อย่ามายุ่งกับพี่ อยู่ห่างๆพี่เอาไว้”
“อะไรกันคะพี่อคิน ตามก็แค่จะช่วยมั้ย อะไรคืออารมณ์ผีเข้าผีออกคะเนี่ย อื้อ!...”
สติที่ควบคุมไม่ได้ของผม ทำให้ผมดึงร่างบางที่กำลังรั้งแขนผมเอาไว้เข้ามาจูบแบบห้ามตัวเองไม่ได้
นัยน์ตาคู่สวยของตามฝันเบิกโพร่งด้วยความตกใจ หลังของเธอแนบชิดไปกับผนังตรงทางเดินหน้าห้องพักของผม
ตุ้บ! ตุ้บ!
“อื้อ อ่อยอ๊ะ” กำปั้นเล็กของเธอทุบลงแผงอกแกร่
