“เฮ้ย! อะไรกันวะ แล้วนี่มึงเป็นใคร ปล่อยเพื่อนกูนะเว้ย” เหมือนทุกอย่างหยุดชะงักลงไป บอมเบย์ปรี่เข้ามาหมายจะดึงตัวฉันแต่เขากลับถูกพี่อคินผลักอก จนเซไปด้านหลังสองสามก้าว เพื่อนหลายๆ คนเริ่มหยุดเต้นแล้วเดินเข้ามาดูเหตุการณ์
“กลับบ้านเดี่ยวนี้นะตามฝัน!”
“ตามไม่กลับ! พี่นั่นแหละเป็นบ้าอะไร นี่ตามยังสนุกอยู่เลย มายุ่งอะไรด้วย พี่นั่นแหละกลับไปเลยนะ”
มือหนากำข้อมือของฉันไว้แน่น จนฉันกลัวกระดูกแขนของฉันจะแหลกคามือพี่อคิน ฉันพยายามจะสะบัดมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ใครอ่ะตาม” พะแนงที่ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัว
“เจ้านายฉันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก พวกแกไปสนุกกันต่อเถอะ” ฉันหันไปบอกเพื่อนของฉัน ที่กำลังจับจ้องมาทางฉันกับพี่อคินด้วยความสงสัย
“แค่เจ้านาย หมดเวลางานแล้วมึงจะมากร่างอะไรแถวนี้วะ” บอมเบย์ชี้หน้าพี่อคิน อย่างเอาเรื่อง จนเพื่อนคนอื่นๆ ได้เข้ามาช่วยกันจับเขาเอาไว้ เพราะกลัวจะมีเรื่อง
