ทัณฑ์รักทวงใจ

ตอนที่5 คืนสุดท้าย

(CARTER : TALK)

“อือ...” ผมส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ดวงตาคมจับจ้องไปยังเจ้าของใบหน้าหวานที่อยู่ในอ้อมกอดผมด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ยอมรับว่าเมื่อวานตกใจไม่น้อยตอนที่เจอกับเธอ แต่ก็ตกใจเข้าไปใหญ่ที่เจอเธอในอาชีพนี้ อาชีพที่ไม่คิดว่าผู้หญิงใสซื่ออย่างเพลินตาจะกล้าทำมัน

ริมฝีปากหนากดจูบลงบนหน้าผากมนของหญิงสาวอย่างหวงแหน ผมพึ่งปล่อยให้เธอได้หลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

นิ้วสากเลื่อนเข้าไปเกลี่ยแพรขนตาที่ดูหนาแบบเป็นธรรมชาติของเพลินตาอย่างห้ามไม่ได้ แทบไม่เชื่อตัวเองว่าจะได้พบเจอเธออีกครั้ง เธอที่ผมเฝ้าตามหามาตลอดเวลาเกือบสองปีที่เธอหายไป

แขนแกร่งกระชับกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกโหยหา นานมากแล้วที่ผมไม่ได้นอนมองเธอหลับในอ้อมกอดแบบนี้ ตั้งแต่คืนนั้น

สองปีก่อน

'วันนี้นึกยังไงถึงอยากมาค้างห้องเรา'ผมเดินเข้าไปตวัดกอดคนตัวเล็กที่ยืนทำข้าวผัดอยู่ในห้องครัว พร้อมกับกดจมูกหอมลงพวงแก้มใสของเพลินตาอย่างมันเขี้ยว

'สอบเสร็จทั้งที เพลินก็อยากให้เวลาอยู่กับคาร์ตบ้างสิ'

'หืม ร้อยวันพันปี ชวนก็ไม่ยักจะมา แถมขอไปหายังปฏิเสธอีก วันนี้มีอะไรแปลกๆนะเรา'ผมเกยคางลงบนไหล่เล็ก กระชับแขนกอดเอวคอดเข้าอีกเล็กน้อย

ร่างบางเอี้ยวตัวกลับมา ยื่นจานข้าวผัดกุ้งหอมฉุยให้ผมตรงเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว 'ก็แค่อยากทำอะไรต่ออะไรให้คาร์ตเยอะๆ คาร์ตจะได้คิดถึงเพลินไปนานๆไง'

มือหนายื่นไปถือข้าวผัดจานนั้นเอาไว้ ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน 'แค่นี้คาร์ตก็รักเพลินจนจะไม่เหลือหัวใจไว้สูบฉีดเลือดแล้วนะ'

'จริ๊ง!'

'ครับ'ผมตอบสั้นๆจากนั้นก็โน้มลงจุมพิตที่ปากเล็กนั่นเบาๆ แต่ก็สามารถสัมผัสได้ดีถึงลิปสติกกลิ่นสตอเบอรี่บนกลีบปากนั่นอย่างคุ้นเคย เพราะผมเป็นคนซื้อให้เธอเอง

'อย่ารักเพลินมากจนลืมรักตัวเองล่ะ'เพลินตาเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบาง จากนั้นก็เดินเลี่ยงออกมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ซึ่งผมเองก็ถือจานข้าวผัดเดินตามเธอมาติดๆ

'วันนี้ดูแปลกๆนะเรา ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า'

'เปล่านี่ เพลินสบายดี'

'...'ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก พลางวางจานข้าวผัดลงตรงหน้า 'แล้วเพลินไม่กินเหรอ ทำไมทำแค่จานเดียวเอง'

'เพลินอยากกินกับคาร์ตไง … ได้ไหม'เพลินตาขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ผิดเล็กน้อย เธอเอนหัวลงซบที่ไหล่แกร่งของผมเหมือนทุกครั้งที่เธอชอบทำเวลาที่เราดูหนังด้วยกัน ผมชอบนะที่มีเธอคอยออดอ้อนแบบนี้ แต่มันดูแปลกๆไปนะเพราะวันนี้ดูเธออ้อนผมเยอะผิดปกติ แต่ก็ช่างเถอะถือว่าเป็นเรื่องดีๆระหว่างผมกับเธอนะ

'หึ! วันนี้มาแปลกจริงๆ แต่คาร์ตชอบนะ อยากให้เพลินอ้อนบ่อยๆ'

จุ๊บ!

'แบบนี้พอได้ไหม'

พวงแก้มใสของคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออย่างเคอะเขิน หลังจากที่เธอโน้มหน้าเข้ามาจุ๊บลงเบาๆที่ริมฝีปากของผม

สำหรับเพลินตาแล้วการแสดงออกทางความรักเท่านี้ก็มากพอแล้ว ผมยอมรับว่าผมไม่ต้องการแตะต้องเธอมากไปกว่าการกอดบ้าง จูบบ้าง ผมอยากถนอมเธอไว้จนถึงวันที่เธอพร้อมจริงๆ

ผมตักข้าวผัดขึ้นมาเป่าจนอุ่นจากนั้นก็ยื่นมันไปจ่อที่ปากของเพลินตา เธออ้าปากกินข้าวผัดที่ผมป้อนให้โดยที่เธอยังจับจ้องที่การกระทำของผมอย่างไม่วางตา

'อร่อยไหม'

'เพลินทำอะไรให้กินคาร์ตก็ว่าอร่อยหมดแหละ' ผมบอกออกไปด้วยรอยยิ้มกว้าง มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม

เราสองคนคบกันตั้งแต่เข้าเรียนมหาลัยปี1 จนถึงตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่3แล้ว ผมมีแผนเอาไว้ว่าหลังจากเรียนจบจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอเพลินตาให้ถูกต้องตามประเพณี ระหว่างนี้ผมดูแลทะนุถนอมเธออย่างดี อย่างที่เขาเรียกว่าไข่ในหินเลยก็ว่าได้

ผมป้อนข้าวผัดให้เธอสลับกับป้อนตัวเองไปสักพัก เพลินตาก็บอกผมว่าอิ่มแล้ว

'ฮึก! เพลินอิ่มแล้ว คาร์ตกินต่อเถอะ'

เพลินตาเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้น ก็ดันตัวลุกขึ้นเดินเลี่ยงจากโต๊ะกินข้าวเข้าไปทางห้องน้ำ ผมมองตามแผ่นหลังเล็กเพียงนิดรีบเก็บจานไปล้างและตามเข้าไปดูเพลินตา

เมื่อกี้ผมสังเกตเห็นตาของเธอแดง ๆ ผ่านทางแว่นสายตาที่เพลินตาใส่อยู่ ไม่รู้ว่าตาเธอยังอักเสบหรือเปล่าเห็นว่าหลายวันก่อนเธอบอกว่าตาอักเสบ

'เพลินครับ เพลินเป็นอะไรหรือเปล่า'ผมร้องเรียกเพลินตาเพราะเห็นว่าเธอหายเข้าไปในห้องน้ำนานเกินไป โชคดีที่เธอตอบกลับทันที

'ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เพลินเจ็บตานิดหน่อย'เห็นไหม ผมเดาถูกจริงๆ ผมน่าจะพาเธอไปหาหมอไม่น่าปล่อยให้เธอดื้อซื้อยามาหยอดเองเลย

'ออกมาเร็วเข้าเพลิน ไม่ดีขึ้นคาร์ตจะพาไปหาหมอนะ'

แกร้ก~

'มะ...ไม่เป็นไร เพลินหายแล้ว'

ประตูห้องน้ำเปิดออก ปรากฏร่างบางที่อยู่ในชุดนอนแบบกระโปรงยาวลายหมีน้อยที่มองยังไงก็ดูน่ารักตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาแดงก่ำของเธอมองมาทางผมก่อนจะตวัดแขนเข้าโอบกอดผมเอาไว้แน่น

'อ้อนแบบนี้จะไม่ไป'ผมเลิกคิ้วถามพร้อมกับหลุมตาลงมองคนตัวเล็กที่ซบหน้าลงบนอกแกร่งของผมอยู่ตอนนี้ เพลินตาจะชอบทำแบบนี้บ่อย ๆ เวลาที่ทำอะไรผิดหรืออยากขออะไรจากผม

'เพลินไม่เป็นอะไรแล้ว คืนนี้เพลินขอนอนกอดคาร์ตนะ นะคะ'

'ขอคาร์ตดูก่อน'มือหนาเชยคางของคนตัวเล็กขึ้น ถอดแว่นสายตาของเจ้าตัววางไว้บนโต๊ะ ไล่สายตาลงมองดวงตากลมโตที่มีสีของขอบตาเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อย

'พอยัง เพลินอึดอัดอ่ะ มันมองอะไรไม่ชัด'เพลินตากะพริบตาปริบๆ

แป๊ะ!

'บอกให้ไปทำเลสิกก็ไม่ยอม'ผมดีดนิ้วลงบนหน้าผากมนของเธอหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว เคยจะพาไปหลายทีแล้ว แต่เธอเอาแต่บ่นว่ากลัว ขอทำใจก่อน

'โอ๊ย เจ็บนะ ก็คนมันกลัวนี่คะ'มือเล็กลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ พลางยู่ปากใส่ผม คนอะไรชอบทำตัวน่ารักน่าแกล้ง จนผมเองอดไม่ไหวที่จะยกนิ้วสากขึ้นหยิกแก้มเธอเป็นการหยอกล้อ

'ฮึ! บอกแล้วว่าจะเข้าไปด้วย จะอยู่ข้างๆ' ผมดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่นอีกครั้ง ในขณะที่เพลินตาเองก็ซบหน้าลงบนอกแกร่งของผม เรียวแขนเล็กตวัดกอดตอบผมเช่นกัน

'ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ มองไม่เห็นก็ไม่ต้องมอง ไปไหนมาไหนคาร์ตจะอุ้มเพลินเอง'

'อ๊ะ! ระวังสิคาร์ต เดี๋ยวเพลินก็ตกลงไปหรอก'เพลินตากอดรอบคอผมเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตของเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อผมช้อนตัวอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว อุ้มเธอไปวางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ

'ขอแว่นเพลินหน่อยสิ เพลินอยากมองหน้าคาร์ตชัดๆ'

'จะนอนแล้วไหม'

'นะคะ นะคะคาร์เตอร์ หยิบแว่นให้เพลินหน่อยน้า...'คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ในที่สุดผมก็ทนการอ้อนของเธอไม่ได้ เดินกลับไปหยิบแว่นสายตาสั้นมาให้เธอสวมอีกครั้ง

'นอนทั้งแว่น ถ้าคาร์ตทับแตกอย่างงอแงละกัน'

'อื้อ เดี๋ยวเพลินระวังเอง'ว่าแล้วเธอก็ทิ้งตัวลงนอนอีกฝั่งของเตียง พร้อมกับตบฝ่ามือลงบนที่นอนเป็นการบอกให้ผมนอนลงข้างๆเธอ

'ทำมากกว่ากอดได้เปล่า'ผมแกล้งพูดเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เธอ ทิ้งตัวนอนลงข้างๆและดึงร่างบางเข้ามากอดไว้กลม

'ได้จิ ถ้าคาร์ตต้องการ'

'หืม!!'

ผมตกใจไม่น้อยที่ได้ยินคำตอบจากปากของเพลินตา และตกใจมากไปกว่านั้นตรงที่เธอพลิกตัวขึ้นคร่อมผมและโน้มลงมาจุมพิตผมอย่างที่ไม่ทันให้ผมตั้งตัว ปกติแค่จุ๊บบ้าง กอดบ้างเธอก็อายมากแล้วนะ แต่นี่...

“อื้อ~” เธอครางในลำคอเบาๆ ถอนจูบออกจากผมอย่างอ้อยอิ่ง คนตัวเล็กมองลงมาที่ผมผ่านทางแว่นสายตาด้วยแววตาหลากหลาย ฝ่ามือเล็กวางทาบลงบนแก้มสากของผมทั้งสองข้าง

'เพลินรักคาร์เตอร์มากนะ ขอโทษที่ดูแลได้ดีที่สุดเท่านี้'

'ไม่พูด และไม่ทำแบบนี้ด้วย'ผมพลิกตัวเธอให้นอนลงข้างๆผมตามเดิม 'คาร์ตจะไม่เอาเปรียบเพลินและจะทำทุกอย่างให้ถูกต้องที่สุด'

'ค่ะ ขอบคุณนะคาร์เตอร์ รักนายมากนะ' ใบหน้าเล็กซุกลงที่อกแกร่งของผมอีกครั้ง พร้อมกับกอดผมเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหนีเธอไปไหน

ผมมองการกระทำของคนในอ้อมกอดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตลอดไปเลยได้ไหม

'รักนะครับคนดีของผม'

ผมกดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธอที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดอย่างเบามือ คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมมีความสุขอีกคืนหนึ่ง เพราะคนตัวเล็กยอมให้ผมนอนกอดเธอแบบนี้ แบบที่ไม่เคยปฏิบัติต่อผมมาก่อน

แต่ผมไม่รู้เลยว่า นั่นคือคืนสุดท้ายที่ผมได้บอกรักเธอ