สองชั่วโมงต่อมา
“น้ำมะพร้าวหวานๆ ค่ะคุณเพลินตา” พี่บัวเอ่ยขึ้นขณะที่เดินถือมะพร้าวน้ำหอมมายื่นให้ฉันเป็นลูกที่สาม ซึ่งฉันก็รีบยื่นมือไปรับไว้ทันที
“ขอบคุณค่ะพี่บัว”
“เป็นห่วงนายเหรอคะ พี่บัวเห็นคุณชะเง้อคอมองไปทางหน้าบ้านถี่เหลือเกิน” พี่บัวถามขึ้นพลางนั่งลงม้าหินอ่อนข้างๆ ลูกสาววัยเจ็ดขวบที่นั่งวาดรูประบายสีอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน
“ปะ...เปล่านี่คะ เพลินก็มองไปเรื่อยล่ะค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางยกน้ำมะพร้าวขึ้นดื่มแก้เก้อ จริงๆ ถ้าไม่เห็นสถานการณ์ตอนที่ทุกคนพกปืนเดินขวักไขว่ ฉันก็คงไม่รู้สึกเป็นกังวลเรื่องเขาหรอก ฉันรู้ดีว่าคุณพ่อของคาร์เตอร์เป็นผู้มีอิทธิพล แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้
“ไม่จริงหรอกแม่ พี่เพลินคงเป็นห่วงนายเหมือนกับที่แม่เป็นห่วงพ่อนั่นแหละ” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบลูกสาวของพี่บัวเอ่ยแทรกขึ้น พร้อมกับยื่นกระดาษเอสี่ที่วาดรูปเจ้าหญิงและระบายสีอย่างสวย
