“สวัสดีค่ะคุณคาร์เตอร์ อาหารที่คุณสั่งเอาไว้พร้อมแล้ว ให้ทางร้านยกมาเสิร์ฟเลยนะคะ”
“ครับ” ผมพยักหน้าให้พนักงานต้อนรับคนนั้น ที่ปรี่เข้ามาไหว้ผมทันทีที่เท้าเหยียบพื้นร้าน ก่อนจะอุ้มเพลินตาเดินไปทางโต๊ะประจำที่ถูกจองเอาไว้ก่อนแล้ว
“นายจองไว้ก่อนแล้วงั้นเหรอ” เพลินตาเอ่ยถามขึ้นทันที หลังจากที่หย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ผมเลื่อนให้ โดยผมเองก็นั่งลงข้างๆ เธอด้วย
“จองไว้แล้ว กลัวเพลินจะหิวจนหน้ามืด” มือหนาเอื้อมไปหยิบปอยผมที่กำลังปลิวไปตามแรงลมทะเลขึ้นทัดหูให้ เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ว่าอะไรผม
ดวงตากลมโตของเธอทอดมองไปทางวิวน้ำทะเลสีน้ำเงิน ที่ตัดกันกับท้องฟ้าและก้อนเมฆ ท่ามกลางเกลียวคลื่นที่ถูกซัดเข้าหาฝั่ง ราวกับมันคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ต้องนั่งมอง เฉกเช่นผมที่กำลังนั่งมองเธออยู่ในตอนนี้
ตอนที่คบกันผมเคยพาคนตัวเล็กมาเที่ยวทะเลอยู่บ่อยครั้ง เพราะเธอชอบลมทะเลและอาหารทะเลมาก
“ขออนุญาตเสิร
