สักพักต่อมา
“เมื่อไหร่นายจะกลับไปสักที”ฉันที่สะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นนอนตะแคงอยู่บนเตียง ปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองคาร์เตอร์ที่นั่งอยู่ปลายเตียงได้เพียงนิด
คงเป็นเพราะฤทธิ์ของยาลดไข้ที่กินเข้าไปก่อนหน้าจึงทำให้ง่วงมากแบบนี้ แต่คนหน้ามึนตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับไปแต่อย่างใด
“นอนไปเถอะ อย่าเสียเวลาไล่เลย” คนตัวโตที่นั่งอยู่ปลายเตียงเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองฉัน แต่กำลังจ้องมองลงบนข้อเท้าบวมแดงที่เขากำลังทายาให้ฉันอย่างเบามือ
ฉันเบือนสายตาจากคาร์เตอร์อย่างจำยอม ปล่อยให้เขาทายาให้อยู่อย่างนั้นอย่างหมดเรี่ยวแรงขัดขืน ได้ยินเพียงเสียงพึมพำของคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเบาๆ ก่อนจะยอมหลับตาลงในที่สุด
“แค่เพลินหนีคาร์ตไปเกือบสองปีมันก็เจ็บจะตายห่าอยู่แล้วนะ วันนี้คาร์ตเจอเพลินแล้ว อย่าหนีไปไหนอีกเลย อย่าฆ่ากันให้ตายทั้งเป็นอีกต่อไปเลยนะ เพลินตา”
(CARTER:TALK)
ครืดๆ
