“วางฉันลงได้แล้ว”
คาร์เตอร์กวาดสายตามองเข้าไปภายในห้องพักขนาดเล็กของฉันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากที่ไขกุญแจเปิดเข้าไปภายในห้องได้สำเร็จ
ก่อนจะอุ้มฉันเดินเข้าไปด้านใน วางฉันลงบนเตียงนอนขนาดสามฟุตครึ่งอย่างเบามือ
“ทะ...ทำอะไร” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ เมื่อเขาคุกเข่าก้มลงจับที่ข้อเท้าบวมแดงของฉันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ถอดรองเท้า”ว่าแล้วมือหนาก็ถอดรองเท้าส้นสูงเจ้าปัญหาออกจากเท้าของฉัน พร้อมเดินเอาไว้เก็บในกล่องสำหรับเก็บรองเท้าที่อยู่ข้างๆ ประตูห้องเสร็จสรรพ
ฉันได้มองตามคนที่เงียบไปอย่างนึกสงสัยในการกระทำ เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ว่าทำไปเพื่ออะไร
“กลับไปได้แล้ว” ฉันบอกออกไปทำลายความเงียบ เมื่อเห็นว่าคาร์เตอร์เอาแต่ขมวดคิ้วและกวาดสายตาสำรวจห้องฉันอยู่อย่างนั้น ราวกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่างจากห้องเล็กๆ นี่
“อยู่คนเดียวเหรอ แล้วพ่อแม่ท่านไม่ได้พักที่นี่กับเพลิน
