หลายวันต่อมา
“หาอะไรกินก่อนดีไหม” ผมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอไอแพด เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ บนรถ ซึ่งตอนนี้เธอเอาแต่นั่งมองวิวข้างทางไม่พูดไม่จา
“คาร์ตรีบเข้าบริษัทไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวเพลินหาอะไรกินเองแถวๆ ที่ทำงานก็ได้” เธอเอ่ยออกมาเสียงใส นิ้วเรียวดันแว่นสายตาที่ใส่อยู่ขึ้นเล็กน้อยพลางพลิกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“กินแถวๆ ที่ทำงานกับไอ้นั่นน่ะเหรอ”
“มะ...หมายถึงใครอ่ะ อย่ามาหาเรื่องเพลินเหมือนเมื่อวันนั้นนะ” เพลินตาตกใจเล็กน้อย ดวงตากลมโตจ้องมาทางผมอย่างเอาเรื่อง
“อย่าให้เห็นแบบนั้นอีกก็แล้วกัน คาร์ตไม่ได้มีความอดทนมากนักนะ”
“รุนแรงตลอด” ปากเล็กบ่นพึมพำเบาๆ แต่ผมแอบได้ยิน เป็นใครก็ต้องโกรธถูกไหม ถ้าเห็นผู้หญิงของตัวเองใกล้ชิดสนิทสนมอยู่กับผู้ชายคนอื่น
“สรุปจะกินอะไร คาร์ตจะได้ให้คนแวะซื้อ”
เพลินตายู่ปากทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะชี้ไปยังร้านรถเข็นข้างทางที่จอดอยู่บนฟุตบาท ก่
