เช้าวันต่อมา
@ ห้องพักฟื้นพิเศษ
ผมวางผ้าชุบน้ำหมาดๆ ที่ใช้เช็ดตัวให้เพลินตาเสร็จแล้วลงในกะละมังเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนหน้านี้พยาบาลเข้ามาเช็ดตัวให้เพลินตา แต่ผมอาสาทำเองเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นเรือนร่างของเธอทั้งนั้น
นัยน์ตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าซีดเผือด ของคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ โดยที่เธอยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาแต่อย่างใด แม้แต่ขยับตัวก็ไม่มี
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงประตูหน้าห้องพักฟื้นพิเศษดังขึ้น ก่อนจะถูกเปิดออกด้วยฝีมือของไอ้ซีอาร์ ที่เปิดประตูออกกว้างเพื่อให้พ่อแม่ของเพลินตาเดินเข้ามาได้สะดวก
“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่” ผมดันตัวลุกขึ้นช้าๆ ยกมือขึ้นไหว้พ่อแม่ของเพลินตาด้วยความนอบน้อม ซึ่งท่านทั้งสองเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงคนไข้ ด้วยสีหน้าเป็นกังวลไม่น้อย
“เพลินตาเป็นยังไงบ้างลูก” พ่อของเธอเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ พลางลูบมือหนา
