แกร๊ก!
นานนับชั่วโมงประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยมือของพยาบาลคนหนึ่ง ผมรีบเข้าไปถามถึงอาการของเพลินตาจากเธอด้วยความร้อนใจ
“เมียผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้ถูกยิงสองจุด ตอนนี้คุณหมอกำลังผ่าเอากระสุนออก โชคดีที่กระสุนไม่ฝังในแต่คนไข้มีภาวะเสียเลือดมาก ยังไงดิฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ”
“เมียผมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมหมอ หมอตอบมาดิวะ” ผมคว้าแขนพยาบาลคนนั้นเอาไว้ในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินออกไป ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดก็คือคำยืนยันว่าเพลินตาจะปลอดภัย
“ใจเย็นๆ ค่ะคุณ ยังไงคุณหมอก็ต้องช่วยคนไข้อย่างสุดความสามารถแต่ญาติต้องมีสติมากกว่านี้นะคะ”
“ก็ตอบมาดิวะ! แค่ตอบว่าเมียกูปลอดภัยดี มันยากตรงไหนวะ” ผมตวาดใส่พยาบาลคนนั้นเสียงดังลั่น ราวกับคนสติแตกที่กำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ได้
“ไอ้คาร์ตตั้งสติหน่อยดิวะ หมอเขาก็กำลังช่วยอยู่ ขอโทษด้วยนะครับคุณพยาบาล” เป็นไอ้ลูอีสที่เข้ามาดึงตัวผม
