“อ้าว คาร์เตอร์มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก” แม่ของเพลินตาเอ่ยทักผมด้วยรอยยิ้มบางๆ เมื่อผมเดินเข้าไปพอดี
“พึ่งมาถึงครับ” ผมเอ่ยตอบท่านเสียงแผ่ว เดินเข้าไปนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เตียงที่เพลินตานอนหลับอยู่
“เป็นไงบ้างมึง ได้นอนบ้างไหม สภาพนี่หนักกว่ากูตอนนั้นอีกนะ” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นสภาพอิดโรยของผม ผมแทบไม่นอนเลยตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง นั่งเฝ้าเพลินตารอให้เธอฟื้นขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา
“ก็ตอนนั้นพี่ฮันเตอร์ถูกแฟนทิ้ง แต่พี่คาร์เตอร์แฟนไม่สบาย โมเมนต์มันก็ต่างกันแล้วป่ะคะ”
“รู้ดี”
“ชิ! สวัสดีค่ะพี่คาร์เตอร์หนูชื่อเพลงขวัญนะคะ”
“...” ผมพยักหน้าให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเพียงนิด เธอนั่งอยู่ข้างๆ ไอ้ฮันเตอร์ยกมือขึ้นไหว้ทักทายผมด้วยรอยยิ้มหวาน ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนที่ไอ้ฮันเตอร์เคยเล่าให้ฟัง ว่าเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่มัน หรืออะไรสักอย่าง ที่กำลังมีปัญหาบ้านแตก ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
