“อื้อ...คาร์ต” ทันทีที่ผมสั่งงานลูกน้องเสร็จ ร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงหลายวัน ก็ค่อยๆ ส่งเสียงครางอู้อี้ในลำคอเบาๆ ทุก
คนต่างหันกลับไปทางเจ้าของเสียง ในขณะที่เธอค่อยๆ ปรือตาลืมขึ้นช้าๆ
“คะ...คาร์เตอร์ ฮึก...นายอยู่ไหน” เธอเรียกหาผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือระคนสะอื้นไห้ออกมาเสียงอ่อน มือเล็กปัดไปกลางอากาศราวกับกำลังเพ้อ
“เพลิน คาร์ตอยู่นี้” ผมปรี่เข้าหาเธอด้วยความดีใจ มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอาบพวงแก้มนวลของเธออย่างเบามือ
“ร้องไห้ทำไม เจ็บแผลเหรอ เจ็บตรงแขนหรือตรงหน้าท้อง” ผมถามออกไป รีบร้อนกดปุ่มกริ่งบนหัวเตียงเรียกหมอให้เข้ามาตรวจเธอทันที
“ฮึก...” เพลินตาสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตากลมโตลืมขึ้นเต็มตา“คาร์เตอร์”
“ดีใจมากนะที่เพลินฟื้นแล้ว” ผมยิ้มกว้างส่งไปให้เธอ โน้มริมฝีปากลงประทับจูบลงบนหน้าผากมนของเธออย่างหวงแหน ก่อนจะถอนจูบออกในเวลาต่อมา ตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงเรียกจากเธอเหมือ
