" คุณหมอหมายความว่าพ่อของฉันเป็นอัมพาตเหรอคะ โธ่คุณพ่อ ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นแบบนี้ไปได้"
อิงฟ้าร้องไห้ซบอกราชวัตร
" แล้วมีทางรักษาไหมครับ"
หมอส่ายหน้าก่อนเดินออกไป
" วัตรคะ ฉันจะอยู่ดูแลคุณพ่อ ต่อไปฉันคงเป็นเลขาให้คุณไม่ได้แล้ว"
" ผมรู้ ถ้าวันนี้ไม่มีงานด่วนแล้วยังต้องเข้าประชุมอีก ผมจะอยู่กับคุณดูแลคุณพ่อ ไว้เลิกงานผมจะรีบมา"
" อืมคุณไปเถอะเดี๋ยวจะสาย"
พอราชวัตรไปแล้วอิงฟ้าก็ลากเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆปราชัย ปอกแอปเปิ้ลแล้วยื่นให้
" กินไหมค่ะ ไม่กินเหรอ งั้นหนูกินเองก็ได้"
อิงฟ้ากินแอปเปิ้ลหมดชิ้นก็พูดขึ้นมา
" ทำไมมองหนูอย่างนั้นหล่ะคะ อ๋ออยากรู้ใช่ม้าว่าทำไมอยู่ๆถึงได้นอนเป็นผักอยู่แบบนี้ อะ บอกให้ก็ได้ "
เธอเข้าไปกระซิบข้างหูปราชัย
" หนูเป็นคนใส่ยาลงในกาแฟให้คุณพ่อกินเองแหละ ใส่ทุกวันวันละนิด แต่เมื่อวานใส่หมดขวดเลย ฮ่าฮ่า ก็ใครใช้คุณพ่ออยากเปิดโปงหนูหล่ะ "
ปราชัยโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
