“มีอะไรจะพูดไหม?”
ใบหน้าเรียบเฉย บวกกับน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกส่งผลให้ฉันหน้าชาวาบขนแขนลุกชันไปทั้งตัว
“เอ่อ... เห็นได้ไงอะ แหะ ๆ”
ฉันยิ้มเจื่อนเอ่ยถาม ในเมื่อหลบหลีกไม่ได้ก็แกล้งใจดีสู้เสือไปแล้วกัน
“ตั้งแต่แต่งงานกันมา ไม่เคยหยุดกินเลยใช่ไหม?”
“ออมแค่...”
“ถามว่าใช่ไหม!”
“...”
เขาปรับเสียงให้ดังขึ้นอีกระดับจนฉันสะดุ้งเล็กน้อย รีบพยักหน้ารับอย่างจำนนต่อหลักฐาน
“ไม่อยากมีลูกกับฉันเหรอ?”
“เปล่าา ก็เรายังไม่พร้อม”
“แล้วเมื่อไหร่เราจะพร้อมล่ะ หรือจนกว่าเราจะไม่ต้องทำงานหนัก มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราเป็นเจ้าของบริษัทนะ ถ้าไม่ทำงานหนักแล้วลูกน้องจะไปพึ่งพาใครได้”
มันก็จริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ แต่ฉันก็ตั้งใจเอาไว้ว่ากินต่ออีกสัก 5-6 เดือน ให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางกว่านี้ก็จะเลิกกินแล้ว
“ขอโทษ ออมไม่กินแล้วก็ได้”
“กินต่อเถอะ ถือซะว่าฉันหูหนวกตาบอดมองไม่เห็นแล้วกัน”
สิ้นประโยคที่
