หลังจากขับรถตระเวนไปรอบๆ เมืองหลวง เท่าที่จะสามารถทำได้ ปรมะก็กลับมาบ้านตอนเกือบๆ ตีสอง
ปรมินทร์ยังคงนั่งรออยู่ที่โซฟา เพราะเขาเป็นห่วงพี่ชายมาก
“พี่หนึ่ง...”
เมื่อเห็นพี่ชายเดินหมดอาลัยตายอยากกลับเข้ามาในบ้าน ปรมินทร์ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แทบหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
ปรมะเห็นน้องชายยังคงนั่งรออยู่บนโซฟา เขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
“ทำไมไม่ไปนอนอีกเจ้าสอง”
“ผมจะนอนลงได้ยังไงครับ ในเมื่อพี่หนึ่งยังไม่กลับบ้าน”
ปรมะเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ทิ้งศีรษะกับพนักโซฟาด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง
“พี่ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว นายไม่จำเป็นต้องห่วงพี่หรอก”
“ที่ผมรอนี่ไม่ใช่เพราะว่าผมเป็นห่วงพี่หนึ่งอย่างเดียวนะครับ แต่ว่าผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพี่หนึ่งด้วย”
“ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญกับพี่อีกแล้วล่ะ นอกจากเรื่องของไข่มุก”
น้ำเสียงของพี่ชายช่างน่าสงสารเหลือเกิน เพราะมันอัดแน่นไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด
“แล้วถ้าผมบอกว่า
