สนามบินนั้นต่างคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินทาง ทั้งเดินทางเข้าประเทศและกำลังออกนอกประเทศ คนกลุ่มหนึ่งประกอบไปด้วยชายสามคนและหญิงอีกหนึ่งคนกำลังยืนสนทนากัน หรืออันที่จริงจะต้องพูดว่า ผู้ชายทั้งสามคนในกลุ่มนั้นต่างพูดคุยกัน แต่หญิงสาวคนเดียวนั้นกำลังยืนรับฟังด้วยท่าทีสงบนิ่งต่างหาก
“ใกล้ถึงเวลาแล้วครับพี่ไทม์ พี่กร ผมว่าผมเข้าไปรอข้างในนั้นดีกว่า”
อนาวินพูดขึ้นหลังจากที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วเห็นว่าเวลาใกล้เข้ามาแล้ว
“อือ...” อโณทัยรับคำ มือใหญ่รั้งน้องชายเข้ามาโอบกอดแล้วปล่อยเป็นเชิงลา “เดินทางดีๆนะวิน แล้วอีกสามเดือนเจอกัน”
“ครับพี่ไทม์ ผมไปก่อนนะครับพี่กร”
อนาวินตอบกลับ แล้วหันไปยกมือไหว้ลาสิรกรที่รับยกมือขึ้นรับแทบไม่ทันแล้วหลังจากนั้นจึงหันมาทางหญิงสาวคนเดียวของกลุ่ม
“ผมไปก่อนนะครับคุณเร”
“ค่ะ”
เรณุกาพูดออกมาเพียงคำเดียว หญิงสาวไม่แม้แต่จะมองใบหน้าของเขา เธอไม่อยากให้เขาเ
