เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆภายในผับหรูที่ตนเองเป็นเจ้าของนั้นไม่ได้ทำให้คนฟังที่นั่งอยู่ในห้องวีไอพีอย่างอโณทัยรับรู้สักนิด แก้วในมือที่ตอนนี้ไม่มีน้ำสีอำพันบรรจุอยู่เพราะเจ้าตัวเพิ่งดื่มมันลงไปหมด ดวงตาสีนิลคู่คมหลุบมองแก้วในมือด้วยท่าทีครุ่นคิด ก่อนเจ้าตัวจะเอิ้อมมือไปคว้าขวดบรั่นดีมารินใส่แก้วแล้วดื่มเข้าไปอีก
เฮ้อ!
สิรกรที่นั่งอยู่ตรงข้ามอโณทัยได้แต่ถอนหายใจ มือขวาของอโณทัยได้แต่ส่ายศีรษะอย่างระอากับสิ่งที่เห็นแต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไร สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้เลยได้แต่ปล่อยๆให้คนเป็นนายดื่มซะให้พอใจ
“กร...”
เสียงทุ้มนุ่มของเจ้านายเรียกชื่อเขาเสียงเบา แต่มีหรือที่คนอย่างสิรกรจะไม่ได้ยิน มือขวามากประสิทธิภาพอย่างเขาได้แต่ขานรับเจ้านาย “ครับ” ก่อนจะจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของอโณทัย
ประจำเจ้านายของเขาไม่ใช่นักดื่ม ผิดวิสัยของบรรดาเจ้าพ่อทั้งหลายที่ต้องคอแข็งเป็นทองแดง หากอโณทัยนั้นน้อยกว่าน้อยที่จะแ
