อนาวินระรัวนิ้วกดลงไปบนออดที่ติดอยู่ตรงรั้วด้วยอาการร้อนรน ใบหน้าสวยเกินชายนั้นมีเค้าของความร้อนรนและร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงขยับยืนอย่างกระสับกระส่ายเมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครมาเปิดประตูรั้วให้เขาเสียที นิ้วเรียวเลยกระหน่ำกดออดอีกครั้ง แล้วเขาก็รามือลงเมื่อเห็นว่ามีคนวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้เขาแล้ว
“กดอะไรกันนักกันหนากันคู๊ณ...รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว”
เสียงบ่นของชายวัยห้าสิบกว่าๆไม่ได้เข้าหูของผู้มาเยือนนัก อนาวินรีบแทรกกายผ่านประตูที่ยังไม่ทันได้เปิดอ้าดีเข้ามาภายในบ้านแล้วเดินตัวปลิวเข้าไปทันที
“คุณครับ?!” เสียงเรียกรั้งของคนที่มาเปิดประตูรั้วให้เขาทำให้อนาวินชะงักเท้าที่กำลังสาวเดิน “คุณมาพบใครหรือครับ...ผมจะได้ให้เด็กไปเรียกให้”
ความมืดของราตรีกาลทำให้ต่างฝ่ายต่างก็มองใบหน้าของกันและกันไม่ชัดนัก แสงไฟจากไฟกิ่งที่ติดอยู่ริมรั้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ลุงสม...ชายวัยห้าสิบก
