“จะดิ้นรนไปทำไม...ทีเมื่อตอนเย็นกับนายวินเธอยังไม่เห็นปฏิเสธ ทีกับฉันล่ะทำเป็นหวงตัว...จำไว้สิ! ยังไงชั่วดีฉันก็ผัวเธอ...ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้เพราะฉันมีสิทธิ์!”
เพี๊ยะ!
ใบหน้าคมของชายหนุ่มสะบัดไปตามแรงตบที่เรณุกาประเคนให้เต็มแรงด้วยอารมณ์โมโหขั้นรุนแรง..มันจะมากเกินไปแล้วนะ! อโณทัยมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาดูถูกเธอมากมายขนาดนี้! หญิงสาวจ้องมองเขาดวงตาวาวด้วยความโกรธ ใบหน้าตลอดจนลำคอนั้นแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
“ต้องเป็นนายวินเท่านั้นใช่ไหม...เธอถึงจะไม่รังเกียจ...ต้องเป็นนายวินคนเดียว...” อโณทัยถามหญิงสาวเสียงแผ่ว ทำให้มือตบสาวหยุดนิ่ง แวบหนึ่งหากตาไม่ฝาดเธอได้เห็นแววตาที่แสดงถึงความเจ็บปวดของเขา...สายตาของอโณทัยจับจ้องมองใบหน้าหวานและมองลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่สวยที่กระชากหัวใจของเขาให้ติดมือเธอมาตั้งแต่แรกเห็นแล้วพูดต่อไปว่า “จะมีสักครั้งไหมเร...จะมีไหม?...ที่เธอจะหันมารักฉันได้บ้าง?...”
เรณุกา
