รุ่งเช้า...
อโณทัยมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่หลับใหลอยู่เคียงข้างเขาด้วยความเหนื่อยอ่อน ใบหน้าหวานของเธอในยามนี้ยิ่งมองยิ่งพิศก็ยิ่งไม่รู้สึกเบื่อหน่าย สองข้างแก้มนั้นกลับมีรอยช้ำของมือที่เมื่อคืนเขาคงเผลอบีบแรงเกินไป นิ้วเรียวแกร่งไล้ไปตรงจุดช้ำนั้นเบาๆราวกับจะปลอบประโลมและขอโทษ ชายหนุ่มลุกขึ้นมาหยิบผ้าห่มที่ตกลงไปจากเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ร่างสูงขยับลงไปนอนข้างกายหญิงสาวแล้วรั้งหญิงสาวให้แนบชิดกับตัวเขา เจ้าหล่อนส่ายศีรษะด้วยความรำคาญเล็กน้อย ก่อนจะเบียดซุกใบหน้าตนเองกับอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของชายหนุ่ม อโณทัยรั้งร่างน้อยในอกเข้ามาชิดอย่างหวงแหน สำนึกสุดท้ายก่อนที่เขาจะปิดเปลือกตาของตนเองลง แล้วปล่อยให้ร่างกายเข้าสู้ห่วงนิทราไปในที่สุดก็คือ...แล้วหลังจากนี้...เขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรกัน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูหนักๆที่ดังขึ้นหน้าห้องปลุกให้คนสองคนตื่นจากการหลับใหล...หลังจ
