จะทำยังไงก็เชิญ...ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความหมายอะไรกับฉันอีกแล้ว!
ถ้าสิ่งที่คุณพูดออกมา คือการปลดปล่อยฉัน...อิสระเป็นของฉันแล้วใช่ไหม...อโณทัย...
หญิงสาวหลับตาพริ้มยามเมื่อประโยคที่ดังก้องอยู่ในสมองและหัวใจย้อนกลับมาให้เธอได้รำลึกถึงมันอีกครั้ง แม้คนพูดจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม กายบอบบางสั่นไหวน้อยๆจากแรงสะอื้น ใบหน้าของเธอซุกลงกับอกกว้างของชายอีกคนที่พร้อมจะมาซับน้ำตาให้เธอได้ทุกเมื่อในยามที่เธอต้องการ
...ทำไมพระเจ้าถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก...ในชีวิตนี้เธอทำอะไรผิดหรือถึงได้ต้องมาเผชิญกับเรื่องแบบนี้...ทำไมต้องลิขิตให้ชีวิตของเธอต้องมาพบเจอและพัวพันกับผู้ชายคนนี้...อโณทัย...
แล้วหัวใจของเธอเล่า...ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่าเขาคือคนที่หัวใจเธอไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ด้วย...หากทำไมเธอถึงต้องทรยศฉัน...ทำไมเธอยังไปรักเขา...หัวใจของฉัน...
“น้องเรไม่เป็นไรนะคะ” อนาวินลูบไล้ผมยาวสลวยของหญิงสาว ดวงตาสีน้ำต
