และแค่เพียงคำถามแรกนั้น...ก็กระแทกใจของเธอเหลือเกิน เรณุกาขบริมฝีปากของตนเองแน่น ยามเมื่อตัดใจบอกให้อนาวินได้รับรู้ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “รัก...ค่ะ”
และคำตอบจากหญิงสาวก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเขา...ไม่เกินเลยจริงๆ ทั้งๆที่เดาได้...ทั้งๆที่เตรียมใจมาล่วงหน้า...หากความเจ็บปวดนั้นมันก็เกินกว่าที่จะรับไหวอยู่ดี อนาวินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกหวังระบายความเจ็บปวดที่มันอัดแน่นในหัวใจให้เบาบางลง แล้วถามในสิ่งที่อยากรู้ต่อมา...สิ่งที่...จะช่วยตัดสินว่าสิ่งที่เขากำลังคิดจะทำลงไปนั้นเขาควรจะทำหรือไม่ทำมันดี
“แล้วเรยังรักพี่เหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า?”
“เรยังรักพี่วินอยู่นะคะ...” คำตอบของหญิงสาวทำให้หัวใจของเขาพองโต...หากเพียงไม่กี่วินาทีนั้นหัวใจที่พองโตก็ดุเหมือนจะถูกมือลึกลับมาเจาะให้มันหดลง “แต่...เรไม่ได้รักพี่เหมือนเดิมอีกแล้ว...เรรักพี่อย่างพี่ชายคนหนึ่งค่ะพี่วิน...”
พูดจบหญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองใ
