ตอนที่16
1191 คำ
“อืม...แปลกๆนะว่าไหม?” คีตยาคนพูดน้อยที่สุดเอ่ยขึ้น “แต่คีว่าเรอย่าเพิ่งวางใจดีกว่านะ คุณอโณทัยอาจจะมีแผนอะไรก็ได้มั้ง เพราะดูจากท่าทางและจากที่คีเคยได้ยินชื่อเสียงของเขามา คีว่าเขาไม่ใช่คนที่จะถอดใจกับอะไรง่ายๆนะ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...เขาขึ้นชื่อเลยเชียวล่ะ”
“โห...นี่ถ้าคีไม่บอกฉันไม่รู้เลย” พีรดาคนที่ไม่สนใจข่าวของพวกคนดังร้องอุทานกับสิ่งที่ได้ยิน “นี่แสดงว่าอีตาหื่นกามนี่เป็นเสือผู้หญิงเหรอเนี่ย!...มิน่า...ถึงได้เสนอข้อเสนอสุดอุบาทว์นั่นให้กับยัยเร” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็หันไปคว้ามือของเรณุกาขึ้นมากุมไว้ “เจอเสือผู้หญิงแบบนี้ต้องระวังให้มากๆนะ อย่าเข้าใกล้เขาโดยไม่จำเป็นล่ะ แล้วก็...อย่าเผลอใจให้คนแบบนี้เชียว!”
“อย่าเพ้อเจ้อน่าพี!” เรณุกาถึงกับร้องออกมาเสียงดังเมื่อได้ฟัง “ฉันไม่มีวันเผลอใจให้ผู้ชายอย่างนายอโณทัยนี่เด็ดขาด! เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันเกลียดอีตานี่เข้าไส้แค่ไหน? คนเลวเห็นแก่ตัว ขี้โกง และโลภมากอย่างนายอโณทัยไม่ได้มีดีจนทำให้ฉันหลงไปเผลอใจให้เขาเลยนะ! แล้วที่สำคัญเธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันมีพี่วินนะ!”
“จ้าๆ เข้าใจแล้ว ฉันขอโทษ...พีแค่อยากมห้เรระวังตัวไว้...ใช่ไหมคี?” ตอนท้ายประโยคคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มหันไปถามคีตยาเป็นเชิงหาพวก ซึ่งฝ่ายนั้นได้แต่พยักหน้ารับตามคำของพีรดาก่อนจะถามถึงบิดาของเพื่อน
“แล้วนี่คุณลุงเรวัฒน์อยู่ในห้องเหรอเร?”
“หืม...คุณพ่อเหรอ?” เรณุกาพูดก่อนจะตอบคำถามคีตยา “ไม่รู้เหมือนกันคี ตื่นเช้ามาเรก็ไม่เห็นคุณพ่อแล้ว ไม่รู้หายไปไหน ทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งเจ็บตัวมาแท้ๆ นี่เรก็รออยู่เหมือนกัน โทรศัพท์มือถือท่านก็ไม่ได้พกไป สงสัยคงจะออกกำลังกายเพลินแน่ๆเลย”
บ่นจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่คำพูดของเธอกลับทำให้เพื่อนทั้งสองตกใจ
“เมื่อคืนนี้คุณลุงเพิ่งเจ็บตัวมางั้นเหรอ?! ท่านเป็นอะไรมากรึเปล่าเร?”
“อ๋อ...พอดีเมื่อคืนคุณพ่อโดน....เดี๋ยวนะคี...พี ขอรับโทรศัพท์แป๊บ”
แต่ยังไม่ทันได้บอกเพื่อนทั้งสองว่าบิดาของเธอเป็นอะไร โทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมก็กรีดเสียงร้องขึ้นมาเสียก่อน เรณุกาเดินเข้าไปในห้องนอนเล็กของเธอก่อนจะหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั้นมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาหาเธอแต่ยิ่งดูเบอร์แล้วก็ไม่เห็นคุ้น และมือถือก็กรีดร้องไม่หยุดทำให้เรณุกาตัดสินใจรับสาย
“สวัสดีค่ะ...เรณุกากำลังพูดค่ะ”
[สวัสดี...เรณุกา]
เพียงแค่ได้ยินเสียงแค่นั้นเรณุกาถึงกับตัวแข็งทื่อโดยทันทีด้วยจดจำได้ว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของใคร?
โอ๊ย! อีตาอโณทัยนี่ต้องเป็นซาตานแน่ๆ นินทาไม่ทันขาดคำเลย!
[เรณุกา]
เสียงเรียกจากปลายสายทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวว่าเธอเงียบไป เรณุกาทรุดกายลงนั่งปลายเตียงแล้วเอ่ยถามเขาทันที
“มีอะไรคุณอโณทัย...ฉันว่าครั้งสุดท้ายเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ...ฉันกับคุณไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว หมดสถานะลูกหนี้กับเจ้าหนี้ไปตั้งแต่วันที่ฉันย้ายออกมาจากบ้านแล้วนะ!”
[แน่ใจนะเรณุกา...เธอคงจะลืมในสิ่งที่ฉันพูดไปในวันนั้นสินะ...แต่ฉันไม่ลืม อย่าลืมสิ เกมของเรามันยังไม่จบ และคนอย่างอโณทัยทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองพ่ายแพ้]
อโณทัยพูด และสิ่งที่เขาพูดก็บีบคั้นหัวใจคนฟังเหลือเกิน นี่ชีวิตเธอมันเกิดอาเพศอะไรกัน? ทำไมมันถึงได้เกิดเรื่องซวยๆติดๆกันขนาดนี้
“ฉันไม่เคยตกลงว่าจะเล่นเกมอุบาทว์บ้าบอนั่นเลยนะคุณอโณทัย...เลิกตามรังควานชีวิตฉันได้แล้ว ถามจริงๆเถอะฉันเคยไปทำอะไรให้คุณกันถึงได้ตามมาทำลายกันถึงขนาดนี้!”
ดูเหมือนสิ่งที่เธอถามด้วยแรงอารมณ์จะกระทบใจอีกฝ่าย เพราะปลายสายเงียบไปก่อนที่สักพักเขาจะตอบกลับมาว่า
[คงจะเป็นตั้งแต่ครั้งแรก...ที่ฉันได้เห็นหน้าเธอ...] ชายหนุ่มพูดเสียงเบาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดไปว่า [แต่ช่างมันเถอะ ฉันว่าสิ่งที่เธอควรจะสนใจในตอนนี้คือสิ่งนี้มากกว่า]
จบคำพูดของเขาเธอก็ได้ยินเสียงกุกกักอะไรไม่รู้ก่อนที่จะมีเสียงคนพูดมาตามสาย...และดวงตากลมโตของเธอก็พลันเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเสียงของคนที่เรียกชื่อเธอในตอนนี้!
[เร...อย่าไปฟัง...อ...!]
“คุณพ่อ!”
แต่ดูเหมือนว่าปลายสายจะถูกเปลี่ยนมือกลับมาเป็นอโณทัยอีกครั้ง แต่นั่นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับการเบี่ยงเบนความสนใจของหญิงสาวให้เข้าประเด็นที่เขาต้องการเสียที
“คุณทำอะไรพ่อฉัน?!”
เรณุกาตวาดถามปลายสายเสียงดังทันที...แสดงว่าที่พ่อหายตัวไปตั้งแต่เช้านี่เป็นเพราะ...เป็นเพราะ...เขางั้นเหรอ?
[นึกว่าเธอจะไม่สนใจพ่อของเธอซะอีก...เรณุกา ขนาดพ่อโดนซ้อมไปสองรอบเธอยังอยู่เฉยได้จนทำให้ฉันนึกว่าเธอจะไม่สนใจพ่อเธอซะแล้ว]
พ่อโดนซ้อมสองรอบ?!
ทำไมเธอไม่เคยรู้...หรือว่าที่พ่อหลบหน้าหลบตาเธอมาเป็นอาทิตย์เพราะโดนซ้อมอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าเมื่อวานที่พ่อโดนซ้อมเมื่อวานจะไม่ใช่ฝีมือของไอ้โจรกระชากกระเป๋าตามที่อ้าง...แต่เป็นฝีมือของผู้ชายคนนี้?!
“นี่แสดงว่าเมื่อวานคุณซ้อมพ่อฉันใช่ไหม? ไม่ใช่โจรกระชากกระเป๋าตามที่คุณพ่อบอก” หญิงสาวถามเขากลับเสียงแผ่วระโหย ในสมองเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆเข้ามาเชื่อมกันให้วุ่นวายไปหมด
[ใช่! ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันต้องเป็นคนชนะเกมนี้...เธอต้องกลับมาคุกเข่าขอร้องให้ฉันเลิก เธอต้องยอมทำตามในสิ่งที่ฉันต้องการทุกๆข้อ ฉันให้เวลาเธออีกหนึ่งชั่วโมง มาหาฉันที่บ้านแล้วฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง]
“ทางเลือกอะไร?”
หญิงสาวกลั้นใจถามกลับพลางหัวใจก็เต้นตึกตักอย่างรุนแรงด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว มือบางที่ถือโทรศัพท์มีเหงื่อซึมชื้นจนเธอรู้สึกได้
[ทางเลือกมีอยู่สองทางอย่างที่บอก...ถ้าเธอแพ้...เธอต้องมาอยู่กับฉัน แต่ถ้าเธออยากจะชนะ...] เขาเงียบลงไปราวกับจะเว้นไว้ให้คนฟังอยากรู้มากยิ่งขึ้น [เตรียมจองศาลาวัดจัดงานศพให้พ่อของเธอได้เลย ฉันสัญญาว่าจะทำให้มันเป็นอุบัติเหตุที่สวยที่สุดเท่าที่เคยทำมา!]
- ผู้เขียน
